Оёти хешро бар шумо менамоёнад. Пас, кадом як аз оёти Худоро инкор мекунед?

82.Оё дар замин сайр накардаанд, то бингаранд, ки оқибати касоне, ки пеш аз онҳо мезистаанд, чӣ гуна будааст? Мардуме, ки нерӯяшон бештар ва осорашон дар рӯи замин, фаровонтар буд. Пас, он чизҳо, ки ба даст меоварданд, судашон набахшид.

83.Чун паёмбаронашон бо далелҳои равшан ба сӯяшон омаданд, ба дониши худ (касби маош) дилхуш буданд, то он чизе, ки масхарааш мекарданд, онҳоро дар миён гирифт.

84.ва чун азоби Моро диданд, гуфтанд: «Ба Худои якто имон овардем ва ба он чизҳое, ки шарики Худо қарор дода будем, кофир шудем».

85.Аммо он ҳангом, ки азоби Маро диданд, дигар имонашон барояшон суде набахшид. Ин суннати Худост дар рафтор бо бандагонаш. Ва кофирон дар он рӯз зиён карданд!

Сураи Фуссилат1

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!

1.Ҳо, мим.

2.Китобест, ки аз ҷониби он бахшояндаи меҳрубон нозил шудааст.

3.Китобест, ки оятҳояш ба тафсилу фаҳмо баён шуда, Қуръонест ба забони арабӣ барои мардуме, ки медонанд.

4.Ҳам муждадиҳанда аст ва ҳам бимдиҳанда. Бештарашон аз он эъроз кардаанд (рӯй гардонидаанд) ва онҳо намешунаванд.

5.Гуфтаанд: «Дилҳои мо аз он чӣ моро ба он даъват мекунӣ, дар парда аст ва гӯшҳоямон вазнин аст ва миёни мову ту ҳиҷобест. Ту ба кори худ пардоз ва мо низ ба кори худ мепардозем».

6.Бигӯ: «Ман инсоне ҳастам монанди шумо. Ба ман ваҳй шуда, ки худоятон, Худоест якто. Пас, ба ӯ рӯй оваред ва аз ӯ омурзиш бихоҳед. Ва вой, бар ҳоли мушрикон:

7.онҳое, ки закот намедиҳанд ва ба охират имон надоранд.

8.Ононро, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста мекунанд, барояшон подошест (мукофотест) тамомношуданӣ».

9.Бигӯ: «Оё ба зоте, ки заминро дар ду рӯз офаридааст, кофир мешавед ва барои ӯ шарикҳо қарор медиҳед? ӯст Парвардигори ҷаҳониён!

10.Бар болои замин кӯҳҳо падид овард ва ононро пурбаракат сохт ва ризқи ҳамаро дар чаҳор рӯз, яксон барои ҳамаи пурсандагон (ризқталабон) муъайян кард.

11.Сипас ба осмон пардохт2ва он дудмонанд буд. Пас, ба осмону замин гуфт: «Хоҳ ё нохоҳ биёед». Гуфтанд: «Фармонбардор омадем».

12.Он гоҳ ҳафт осмонро дар ду рӯз офарид. Ва ба ҳар осмоне фармони лозимаашро ваҳй кард. ва осмони дунёро ба чароғҳое биёростем ва ҳифзаш кардем. Ин аст тадбири (Худои) ғолибу доно».

13.Пас, агар рӯй гардонанд, бигӯ: «Шуморо аз раъду барқе монанди раъду барқе, ки бар Оду Самуд фурӯд омад, метарсонам.

14.Он гоҳ ки расулони пеш ва баъди онҳо наздашон омаданд ва гуфтанд, ки ҷуз Худои барҳақро мапарастед, гуфтанд: «Агар Парвардигори мо мехост, ҳаройна, фариштагонеро аз осмон нозил мекард. Мо ба он чӣ шумо ба он фиристода шудаед, имон намеёварем».

15.Аммо қавми Од ба ноҳақ дар рӯи замин гарданкашӣ карданд ва гуфтанд: «Чӣ касе аз мо нерӯмандтар аст?» Оё намедиданд, ки албатта, Худое, ки онҳоро офаридааст, аз онҳо нерӯмандтар аст ва оёти Моро инкор мекарданд?

16.Мо низ боде сахту ғуррон дар рӯзҳое шум бар сарашон фиристодем, то дар дунё азоби хориро ба онҳо бичашонем. Ва албатта, азоби охират хоркунандатар аст ва касе ба ёриашон барнахезад!

17.Аммо қавми Самудро ҳидояташон кардем. Ва онҳо кӯриро аз ҳидоят бештар дӯст медоштанд, то он ки ба хотири аъмоле, ки мекарданд, оташаки азоби хоркунанда онҳоро фурӯ гирифт.

18.Ва Мо касонеро, ки имон оварда буданд ва парҳезгор буданд, наҷот додем.

19.Ва рӯзе, ки душманони Худоро гирд оваранд ва ба саф биронандашон,

20.чун ба канори оташ оянд, гӯшу чашмҳо ва пӯстҳояшон ба аъмоле, ки кардаанд, бар зиддашон шаҳодат диҳанд.

21.Ба пӯстҳои худ гӯянд: «Чаро бар зидди мо шаҳодат додед?». гӯянд: «Он Худое, ки ҳар чизеро ба сухан меоварад ва шуморо нахустин бор биёфарид ва ба ӯ бозгашт мекунед, моро ба сухан овардааст».

22.Аз ин ки гӯшу чашмҳо ва пӯстҳоятон ба зиёни шумо шаҳодат медиҳанд, чизе ниҳон намедоштед (зеро ба қиёмат бовар надоштед), балки мепиндоштед, ки Худо бар бисёре аз корҳое, ки мекунед, огоҳ нест.

23.Ва ин буд гумоне, ки ба Парвардигоратон доштед (гумони ботил). Ҳалокатон кард ва дар шумори зиёнкардагон даромадед.

24.Пас, агар сабр варзанд, ҷойгоҳашон дар оташ аст ва агар ҳам толиби афв шаванд, касе онҳоро афв накунад.

25.Ва барояшон (мушрикон) ҳамдамоне муқаррар кардем (аз шаётин) ва онон (аъмоли зишти) ҳолу ояндаро дар назарашон биёростанд. Ва бар онҳо низ ҳамонанди пешиниёнашон аз ҷинну инс, азоб муқаррар шуд. Зеро зиёнкор буданд (дар дунё).

26.Кофирон гуфтанд: «Ба ин Қуръон гӯш мадиҳед ва сухани беҳуда ба он биёмезед, шояд пирӯз гардед!»

27.ҳаройна, кофиронро азобе сахт мечашонем ва бадтар аз он чӣ мекардаанд, ҳатман, подош медиҳем.

28.Ин аст кайфари (ҷазои) душманони Худо: оташ. Дар даруни он хонае ҳамешагӣ доранд. Ин ҷазои онҳост, зеро оёти Моро инкор мекарданд.

29.Кофирон гӯянд: «Эй Парвардигори мо, он ду танро аз ҷину инс, ки моро гумроҳ карданд, ба мо бинамоён, то пой бар сари онҳо ниҳем, то аз мо фурӯтар раванд!»

30.Бар онон, ки гуфтанд: «Парвардигори мо Аллоҳ аст» ва пойдорӣ варзиданд, фариштагон фуруд меоянд, ки матарсед ва ғамгин мабошед, шуморо ба биҳиште, ки ба шумо ваъда додамешуд, (тавассути паёмбарон), хушхабар аст.

31.(Фариштагон мегӯянд) мо дар дунё дӯстони шумо будем ва низ дар охират дӯстони шумоем. Дар биҳишт ҳар чӣ дилатон бихоҳад ва ҳар чӣ талаб кунед, бароятон фароҳам аст.

32.Меҳмоннавозист аз ҷониби Худои омурзандаи меҳрубон.

33.Чӣ касеро сухан некӯтар аз сухани он, ки ба сӯи Худо даъват мекунад ва корҳои шоиста мекунад ва мегӯяд, албатта, ки ман аз мусалмононам?

34.Хубиву бадӣ баробар нестанд. Ҳамеша ба некӯтарин тарзе посух деҳ, то касе, ки миёни туву ӯ душманӣ аст, чун дӯсти меҳрубони ту гардад.

35.Бархурдор нашаванд аз ин магар касоне, ки босабр бошанд ва касоне, ки соҳиби насиби бузурганд (имон ва парҳезгорӣ).

36.Ва агар аз ҷониби шайтон гирифтори васвасае гардӣ, ба Худо паноҳ бибар, ки албатта, ӯ шунавову доност!

37.Ва аз нишонаҳои қудрати ӯ шабу рӯз ва офтобу моҳ аст. Ба офтобу моҳ саҷда макунед. Ба Худои барҳақ, ки онҳоро офаридааст, саҷда кунед, агар хос ӯро мепарастед!

38.Агар онон такаббур меварзанд (мушрикон), онҳо, ки дар назди Парвардигори ту ҳастанд (фариштагони муқарраб), бе он ки малул шаванд, шабу рӯз тасбеҳи ӯ мегӯянд.

39.Ва аз оёти қудрати ӯ он, ки ту заминро хушк мебинӣ.Чун об бар он бифиристем, ба ҷунбиш ояд ва гиёҳ бирӯёнад. Он зоте, ки онро зинда мекунад, албатта, зиндакунандаи мурдагон аст ва ҳаройна, ӯ бар ҳар чизе тавоност!

40.Касоне, ки дар оёти Мо роҳи ботил пеш мегирад, бар Мо пӯшида нестанд. Оё он ки ба оташ афканда мешавад, беҳтар аст ё он ки рӯзи қиёмат бе ҳеҷ ваҳшате меояд? Ҳар чӣ мехоҳед бикунед, ҳаройна, ӯ ба корҳоятон биност!

41. онон, ки ба Қуръон, ки барои ҳидояташон омадааст, имон намеоваранд (бар мо пӯшида намемонанд ва ба сазои хеш расанд), ҳол он ки китобе арҷманд аст.

42.На аз пеши рӯй ботил ба ӯ роҳ ёбад ва на аз пас. Нозилшуда аз ҷониби Худованде ҳакиму сутуданист.

43.Ҳар чӣ дар бораи ту мегӯянд, дар бораи паёмбарони пеш аз ту низ гуфтаанд. Албатта, Парвардигори ту ҳам омурзанда аст ва ҳам соҳиби уқубатест дардовар!

44.агар Қуръонро ба забони Аҷам мефиристодем, ҳаройна, мегуфтанд: «Чаро оёташ ба равшанӣ баён нашудааст? Китобе бо забони Аҷам ва паёмбаре араб?» Бигӯ: « Ин китоб барои онҳое, ки имон оварданд ҳидоят ва шифо аст. Ва касоне, ки имон намеоранд (ин қуръон) вазнинии гӯшҳояшон ва кӯрии чашмонашон аст (яъне, мояи шақоват ва бадбахтии онҳост), чунонанд, ки гӯӣ онҳоро аз ҷое дур нидо медиҳанд.

45.ҳаройна, Мӯсоро китоб додем, аммо дар он ихтилоф карда шуд. Ва агар набуд он сухане, ки Парвардигорат аз пеш гуфта буд, ҳаройна, миёнашон кор ба поён меомад. Ва, албатта, ҳанӯз ба сахтӣ дар шубҳаанд.

46.Ҳар кас, ки коре шоиста кунад, ба фоидаи худи ӯст ва ҳар кӣ бад кунад, ба зиёни ӯст. Ва Парвардигори ту ба бандагон ситам раво намедорад.

47.Илми (вуқӯъи) қиёмат назди Худо аст (яъне, соати барпошавии қиёматро танҳо Худо медонад). Ва ҳеҷ мевае аз ғилофи хеш берун намеояд ва ҳеҷ модае ҳомила намешаваду намезояд, магар он ки ӯ ба он огоҳ аст. Ва он рӯз, ки онҳоро (мушриконро) нидо диҳад, ки шарикони Ман куҷоянд? Гӯянд: «Огоҳат кардем, ки касе аз мо ба ширк гувоҳӣ намедиҳад!

48.Ва он чиро пеш аз ин ба худоӣ мехонданд, аз даст доданд ва донистанд, ки роҳи гурузе надоранд.

49.Одамӣ ҳар чӣ талаби хайр кунад, хаста намешавад, аммо чун бадӣ ба ӯ бирасад, бадандешу навмед мегардад.

50.Агар пас аз ранҷе, ки ба ӯ расида, раҳмате ба ӯ бичашонем, мегӯяд: «Ин ҳаққи ман аст ва напиндорам, ки қиёмате барпо шавад. Ва агар ҳам маро назди Парвардигорам баргардонанд, албатта, ки назди ӯ ҳолате хуштар бошад». Пас, ҳатман, кофиронро ба аъмоле, ки кардаанд, огоҳ мекунем ва ба онҳо азобе сахт мечашонем.

51.Чун ба одамӣ неъмате арзонӣ дорем, рӯйгардон мешавад ва ба такаббур гардан боло мекунад. Ва агар ба ӯ шарре бирасад, бисёр фарёду фиғон мекунад.

52.Бигӯ: «Чӣ мепиндоред?» Агар ин китоб аз ҷониби Худост ва шумо ба он имон намеоваред, гумроҳтар аз касе, ки ҳамчунон роҳи мухолифат дар пеш гирифтааст, кист?

53.Ба зудӣ, оёти қудрати Худро дар атрофи олам ва дар вуҷуди худашон ба онҳо нишон хоҳем дод, то барояшон ошкор шавад, ки ҳаройна, ӯ ҳақ аст. Оё ин ки Парвардигори ту ҳаройна, дар ҳама ҷо ҳозир аст, кофӣ нест?

54.Баҳуш (огоҳ) бош, ки ҳаройна, онҳо аз дидори Парвардигорашон дар шубҳаанд. Баҳуш бош, ки ӯ ҳаройна, бар ҳар чизе иҳота дорад.

Сураи Шӯро1

(машварат кардан)

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон

1.Ҳо, мим.

2.Айн, син, қоф.

3.Худованди пирӯзманди ҳаким ба ту ва касоне, ки пеш аз ту буданд, инчунин ваҳй мефиристад:

4. аз они ӯст, ҳар чӣ дар осмонҳову замин аст. Ва ӯст он баландмартабаи бузургвор!

5.Наздик аст, ки осмонҳо ва болои якдигар дар ҳам бишкофанд ва фариштагон ба ситоиши Парвардигорашон тасбеҳ мегӯянд ва барои сокинони замин омурзиш металабанд. Огоҳ бошед, ки Худо омурзандаву меҳрубон аст!

6.Худо муроқиби (нозири) аъмоли касонест, ки ғайри ӯро ба дӯстӣ гирифтанд. Ва ту вакили онҳо нестӣ.

7.Ва низ ин Қуръонро ба забони арабӣ бар ту ваҳй кардем то уммулқуро2ва сокинони атрофашро бим диҳӣ. Ҳамчунин ононро аз рӯзи қиёмат, ки дар он шакке нест, битарсонӣ, ки гурӯҳе дар биҳиштанд ва гурӯҳе дар оташи сӯзон.

8.Агар Худо мехост, албатта, ҳамаро як уммат қарор медод. Вале ӯ ҳар киро ки бихоҳад, ба раҳмати хеш дароварад ва ситамкоронро ҳеҷ дӯсту ёваре нест!

9.Оё ғайри Худоро ба дӯстӣ гирифтанд? Дӯсти ҳақиқӣ Худост. Ва ӯст, ки мурдагонро зинда мекунад ва ӯст, ки бар ҳар коре тавоност!

10. Дар он чӣ ихтилоф мекунед,ҳар чи бошад, ҳукмаш ҳавола ба Худост. Ин Худои барҳақ, Парвардигори ман аст. Бар ӯ таваккул кардам ва ба ӯ рӯй меоварам.

11. Офаридгори осмонҳову замин аст. Барои шумо, ҳам аз шумо ҳамсароне биёфарид. Ва низ барои чорпоён ҷуфтҳое падид овард. Бо офариниши ҳамсарон бар шуморатон меафзояд. Ҳеҷ чиз монанди ӯ нест ва ӯст, ки шунавову биност!

12. Калидҳои осмону замин аз они ӯст. Дар рӯзии ҳар кӣ бихоҳад, кушоиш васият ё танг мегирад ва ӯ ба ҳар чизе доност!

13. Барои шумо дину ойине муқаррар кард, аз ҳамон гуна, ки ба Нӯҳ васият карда буд ва аз он чӣ бар ту ваҳй кардаем ва ба Иброҳиму Мӯсо ва Исо васият кардаем, ки динро барпой нигаҳ доред ва дар он фирқа-фирқа мешавад. Таҳаммули он чӣ ба он даъват мекунед, бар мушрикон душвор аст. Худо ҳар киро хоҳад, барои пайғамбарии худ бармегузинад ва ҳар киро ба ӯ бозгардад, ба сӯйи Худ роҳ менамояд.

14. Аз рӯи ҳасаду адоват фирқа-фирқа шуданд, аз он пас, ки ба дониш даст ёфтанд. Ва агар Парвардигори ту аз пеш муқаррар накарда, буд, ки онҳоро то замоне муъайян мӯҳлат аст, ҳаройна, бар онҳо ҳукми азоб мерафт. Ва касоне, ки баъд аз онҳо вориси китоби Худо шудаанд, ҳаройна, дар бораи он сахт ба шубҳа афтодаанд.

15. Барои он3даъват кун ва чунон ки фармон ёфтаӣ, пойдорӣ варз ва аз паи хоҳишҳояшон марав ва бигӯ: «Ба китобе, ки Худо нозил кардааст, имон дорам ва ба ман фармон додаанд, ки дар миёни шумо ба адолат рафтор кунам. Худои барҳақ Парвардигори мо ва Парвардигори шумост. Аъмоли мо аз они мо ва аъмоли шумо аз они шумо. Миёну мову шумо ҳеҷ муҳоҷҷае (душмание) нест. Худо моро дар як ҷо гирд меоварад ва бозгашт ба сӯйи ӯст!»

16. Ва касоне, ки дар бораи (дини) Худо ҷидол мекунанд (то пеши имони мардумро бигиранд), пас аз он ки даъвати ӯро (гурӯҳе аз мардум) иҷобат кардаанд, назди Парвардигорашон ҳуҷҷаташон ночиз аст. Бар онҳост хашми Худо ва бар онҳост азобе сахт!

17. Худост, ки ин китоби барҳақ (қуръон) ва тарозуро нозил кардааст. Ва ту чӣ медонӣ? Шояд қиёмат наздик бошад.

18. Онон, ки бовараш надоранд, (омадани) онро ба шитоб металабанд ва онон, ки имон овардаанд,аз он бимноканд ва медонанд, ки он (қиёмат), албатта, ҳақ аст. Огоҳ бош, касоне, ки дар бораи қиёмат ҷидол мекунанд, сахт дар гумроҳӣ ҳастанд.

19. Худо бо бандагонаш меҳрубон аст. Ҳар киро бихоҳад, рӯзӣ медиҳад. Ва ӯ тавонову пирӯзманд аст.

20. Ҳар кас кишти охиратро бихоҳад, ба киштааш меафзоем ва ҳар кас кишти дунёро бихоҳад, ба ӯ ато мекунем, вале дигар дар кишти охираташ насибе нест.

21. Оё мушриконро бутонест, ки дине барояшон овардаанд, ки Худо рухсати онро надодааст? Ва агар қасди таъхири (ба дер партофтани) азобашон намебуд, ҳаройна, корашон ба поён омада буд ва албатта, ситамкоронро азобест дардовар!

22. Ситамкоронро бинӣ, ки аз ҳосили аъмолашон бимноканд. Ва албатта, ба ҷазои худ хоҳанд расид. Вале онҳо, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, дар боғҳои биҳиштанд. Ҳар чӣ бихоҳанд, назди Парвардигорашон ҳаст. Ва ин фазлу бахшоиши бузургест!

23. Ин аст он чизе, ки Худо он гурӯҳ бандагонашро, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, ба он мужда медиҳад. Бигӯ: « Бар он таблиғи Қуръон музде аз шумо ҷуз дӯст доштани хешовандон намехоҳам». Ва ҳар кӣ кори неке кунад, ба некӯяиш меафзоем, албатта, Худо омурзандаву шукрпазир аст.

24. Ё мегӯянд, ки бар Худо дурӯғ мебандад. Агар Худо бихоҳад, бар дили ту мӯҳр мениҳад. Ва Худо ба калимоти худ ботилро маҳв мекунад ва ҳақро собит мегардонад. ҳаройна, ӯ бар ҳар чӣ дар дилҳо мегузарад, доност!

25. Ва ӯст, ки тавбаи бандагонашро мепазирад ва аз гуноҳон афвашон мекунад ва ҳар чӣ мекунед, медонад.

26. Ва дуъои касонеро, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, иҷобат мекунад ва аз фазли хеш ононро афзун медиҳад. Ва барои кофирон азобе сахт аст!

27. Агар Худо рӯзии бандагонашро афзун кунад, дар замин фасод мекунанд, вале ба андозае, ки бихоҳад. рӯзӣ мефиристад. Зеро бар бандагони худ огоҳу биност!

28. Ва ӯст он Худое, ки баъд аз навмедияшон борон мефиристад ва раҳмати Худро ба ҳама ҷо пароканда мекунад ва ӯст корсозу соҳиби ҳамду сано.

29. Ва аз нишонаҳои қудрати ӯ офариниши осмонҳову замин ва парокандани ҷунбандагон (ҷонварон) дар он ду аст. Ва ҳар гоҳ бихоҳад, бар гирд оварданашон тавоност!

30. Агар шуморо мусибате аз мусибатҳо, расад, пас ба хотири корҳоест, ки кардаед. Ва Худо бисёре аз гуноҳонро афв мекунад.

31. Шумо натавонед дар рӯи замин аз ӯ бигурезед ва шуморо ҷуз ӯ корсозу ёваре нест!

32. Аз нишонаҳои қудрати ӯ киштиҳоест чун кӯҳ, ки дар баҳрҳо равонанд.

33. Агар бихоҳад, бодро нигаҳ медорад, то киштиҳо бар рӯи баҳр аз рафтан бозмонанд. Албатта, дар ин барои собирони шукргузор, ҳаройна, ибратҳоест.

34. Ё онҳоро ба хотири аъмолашон ғарқа мекунад ва бисёреро низ мебахшояд.

35. Ва то бидонанд, касоне, ки дар оёти Мо ҷидол мекунанд. Ононро ҳеҷ гурезгоҳе нест.

36.Он чӣ шуморо додаанд аз ҳар ҷинс (ашё), баҳраи ин зиндагии дунявист. Ва он чӣ дар назди Худост, барои онҳо, ки имон овардаанд ва ба Парвардигорашон таваккул мекунанд, беҳтару пояндатар аст.

37. Ва он касоне, ки аз гуноҳони бузург ва зиштиҳо парҳез мекунанд ва чун дар хашм шаванд, хатоҳоро мебахшоянд;

38. ва онон, ки даъвати Парвардигорашонро посух мегӯянд ва намоз мегузоранд ва корашон бар пояи машварат бо якдигар аст ва аз он чӣ ба онҳо рӯзӣ додаем, сарф мекунанд;

39. ва онон, ки чун ситаме ба онҳо расад, интиқом мегиранд (хештанро ёрӣ медиҳанд ва зери бори зулм намераванд).

40. Ҷазои ҳар бадӣ бадие аст монанди он. Пас, касе, ки афв кунад ва оштӣ кунад, муздаш бо Худост, албатта, ӯ ситамкоронро дӯст надорад.

41. Бар касоне, ки пас аз ситаме, ки бар онҳо рафта бошад, интиқом мегиранд, маломате нест.

42. Маломат дархӯри касонест,ки ба мардум ситам мекунанд ва ба ноҳақ дар рӯи замин саркашӣ мекунанд. Барои онҳост азобе дардовар!

43. Ва он ки сабр кунад ва аз хато даргузарад, ин аз корҳои писандида аст.

44. Ҳар касро, ки Худо гумроҳ кунад, аз он пас ҳеҷ дӯсте нахоҳад дошт. Ва золимонро мебинӣ, ки чун азобро бингаранд, мегӯянд: «Оё моро роҳи бозгаште ҳаст?»

45. Онҳоро мебинӣ, ки ба ҷаҳаннам мебаранд. Тарсону хор аз гӯшаи чашм нигоҳе дуздида мекунанд. Касоне, ки имон оварда буданд, мегӯянд: «Инҳо худ ва аҳлашро дар рӯзи қиёмат барбод доданд». Огоҳ бош, ки албатта, ситамкорон дар азоби доим хоҳанд буд!

46. Ҷуз Худо ёру мададгоре надоранд ва ҳар касро, ки Худо гумроҳ кунад, ҳеҷ роҳе барояш нест!

47. Пеш аз он ки рӯзе биёяд, ки аз ҷониби Худо бозгаште надорад, ба Парвардигорат посухи қабул диҳед. Дар он рӯз на паноҳе хоҳед дошт ва на касе аз шумо дифоъе тавонад кард!

48. Агар рӯй гардонанд, туро нафиристодаем, ки нигаҳбонашон бошӣ. Бар ту ҷуз расонидани пайғом, ҳеҷ нест. Ва Мо чун ба инсон аз раҳмати Худ бичашонем, шодмон мегардад ва агар ба хотири корҳое, ки кардааст, мусибате ба ӯ расад, ҳаройна, носипосӣ мекунад.

49. Аз они Худост фармонравоии осмонҳову замин. Ҳар чӣ бихоҳад, меофаринад. Ба ҳар кӣ бихоҳад, духтар мебахшад ва ба ҳар ки бихоҳад писар мебахшад.

50. ва ё ҳам писар диҳад ва ҳам духтар. Ва ҳар касро бихоҳад, ақим (нозо) мегардонад, албатта, ӯ донову тавоност!

51. Ҳеҷ башареро нарасад, ки Худо ҷуз ба ваҳй ё аз он сӯи парда бо ӯ сухан гӯяд. Ё фариштае мефиристад, то ба фармони ӯ ҳар чӣ бихоҳад, ба ӯ ваҳй кунад. ҳаройна, ӯ баландпояву ҳаким аст!

52. Ҳамчунин рӯҳе4 аз амри Худро (қуръонро) ба фармони Худ ба ту ваҳй кардем (ки сарчашмаи ҳаёти дилҳо аст). Ту намедонистӣ китобу имон чист. Вале Мо онро нуре сохтем, то ҳар як аз бандагонамонро, ки бихоҳем, ба он ҳидоят кунем ва ҳаройна, ту (мардумро бо ин қуръон) ба роҳи рост роҳ менамоӣ,

53. роҳи он Худое, барҳақ, ки ҳар чӣ дар осмонҳову замин аст, аз они ӯст. Огоҳ бошед, ки ҳамаи корҳо ба Худо бозмегардад (ва ҳар коре таҳти назорати дақиқи ӯ ва бо ирода ва машияти ӯ анҷом мепазирад ва ҳар чизе ба ӯ марбут аст)!

Сураи ЗУХРУФ1

(зинат)

Ба номи Худованди бахшояндаи меҳрубон

1.Ҳо, мим.

2.Савганд ба ин китоби равшангар!

3.Мо ин китобро Қуръоне арабӣ қарор додем, бошад, ки ба ақл дарёбед.

4.Ва он дар Умму-л-китоб2аст дар назди Мо: албатта, китобе арҷманду ҳикматомез.

5.Оё ба он сабаб, ки мардуми газафкор ҳастед, аз шумо рӯй гардонем ва Қуръонро аз шумо дареғ гардонем?

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском по сайту: