Ва ин кор бар Худо душвор нест.

18. Ҳеҷ кас бори гуноҳи дигареро бар дӯш накашад. Ва агар гаронборе касеро бар бардоштани бори худ садо кунад, ҳарчанд хешованди ӯ бошад, аз бардоштани (бори гуноҳи) ӯ рӯй гардонад. ҳаройна, ту фақат касонеро метарсонӣ, ки аз Парвардигорашонро нодида бимноканд ва намоз мегузоранд. Ҳар кӣ пок шавад, албатта, барои худ пок шуда. Ва бозгашти ҳама ба сӯи Худост!

Нобинову бино баробар нестанд.

20. ва торикиву равшанӣ.

21. ва на сояву ҳарорати офтоб.

22. Ва зиндагону мурдагон баробар нестанд. Албатта, Худо ҳар киро хоҳад, мешунавонад. Ва ту наметавонӣ сухани худро ба мурдагоне, ки дар гӯр хуфтаанд, бишунавонӣ.

23. Ту ҷуз бимдиҳандае нестӣ.

24. ҳаройна, Мо туро ба ҳақ ба пайғамбарӣ фиристодем, то мужда диҳӣ ва бим диҳӣ ва ҳеҷ миллате нест, магар ки дар миёнашон бимдиҳандае будааст!

25. Агар туро дурӯғгӯ шуморанд, касоне ҳам, ки пеш аз онон будаанд, пайёмбаронашонро, ки бо мӯъҷизот ва бо навиштаҳо ва китоби равшаноибахш ба миёнашон омада буданд, дурӯғгӯ баровардаанд.

26. Сипас онҳоеро, ки куфр меварзиданд, фурӯ гирифтанд (ба сабаби гуноҳояшон ). Уқубати Ман чӣ гуна буд?

27. Оё надидаӣ, ки Худо, ба таҳқиқ, аз осмон борон фиристод ва ба он меваҳои гуногун рӯйёнидем? Ва аз кӯҳҳо роҳҳо падид овардем: сафед ва сурх ва рангоранг ва ба ғоят сиёҳ.

28. Ҳамчунин аз мардум ва ҷунбандагон (ҷонварон) ва чаҳорпоёни гуногун. Албатта, аз миёни бандагони Худо танҳо донишмандон аз ӯ метарсанд. Ва ҳаройна, Худо пирӯзманду омурзанда аст!

29. Ба таҳқиқ, онон, ки китоби Худоро (қуръонро) мехонанд ва намоз мегузоранд ва аз он чӣ ба онҳо додаем, пинҳониву ошкоро садақа мекунанд, умедвор ба тиҷорате ҳастанд, ки ҳаргиз зиён намекунанд.

30. Зеро Худо мукофоташонро ба тамомӣ медиҳад ва аз фазли худ чизе бар он меафзояд. Ба таҳқиқ, Худо омурзандаву пазирандаи сипос аст!

31. Ҳар чӣ аз он китоб ба ту ваҳй кардаем, барҳақ аст, ки китобҳои пеш аз худро тасдиқ мекунад ва албатта, Худо бар бандагонаш огоҳу биност!

32. Сипас китобро (қуръонро) ба касоне аз бандагонамон, ки баргузида будем (яъне уммати Муҳаммад), ба мерос додем. Баъзе бар худ ситам карданд ва баъзе роҳи миёнаро баргузиданд ва баъзе бо фармони Худо дар корҳои нек пешӣ гирифтанд. Ва ин аст бахшоише бузург!

33. Ба биҳиштҳое, ки ҷойгоҳи ҷовидонаи онҳост, дохил мешаванд. Дар он ҷо ба дастбандҳои зару марворид онҳоро меороянд ва дар он ҷо ҷомаҳояшон аз ҳарир аст.

34. Ва мегӯянд: «Сипос Худоро, ки андӯҳ аз мо дур кард, ба таҳқиқ, Парвардигори мо омурзандаву шукрпазир аст!

35. Он Худое, ки моро аз фазли хеш ба ин саройи ҷовидон даровард, ки дар он ҷо на ранҷе (ҷисмонӣ) бар мо мерасад ва на хастагӣ (рӯҳонӣ)».

36. Ва кофиронро оташи ҷаҳаннам аст, на ҳукм карда шавад бар онҳо, то бимиранд ва на азобашон кам карда шавад. Носипосонро чунин ҷазо медиҳем!

37. Ва аз даруни оташ фарёд зананд: «Эй Парвардигори мо, моро берун ор, то корҳои шоиста кунем, ғайр аз он чӣ кардем». Оё он қадар шуморо умр надода будем, ки пандгирандагон панд гиранд? Ва шуморо бимдиҳанда омад. Пас, бичашед, ки гунаҳкоронро ёваре нест!

38. Албатта, Худо донои ниҳони осмонҳову замин аст ва ҳаройна, ӯ ба он чӣ дар дилҳост, огоҳ аст.

39. ӯст, ки шуморо дар рӯйи замин ҷонишини пешиниён кард, пас ҳар кас, ки кофирӣ кунад, куфраш бар зиёни ӯст ва куфри кофирон дар пешгоҳи Парвардигорашон ҷуз бар хашм наяфзояд. Ва ҷуз зиён чизе насиби кофирон наменамояд.

40. Бигӯ: «Он шариконеро, ки ба ҷои Худои якто мехондед, дидед? Ба ман бинамоед, ки аз замин чӣ чизро офаридаанд? Ё дар офариниши осмон чӣ шарикие доштаанд? Оё бар онҳо (мушрикон) китобе (осмонӣ) фиристодаем, ки онро ҳуҷҷати худ (дар кори ширк ва бутпарастиашон) созанд? Балки, ситамкорон ба якдигар ҷуз фиреб ваъдае намедиҳанд».

41. Ба таҳқиқ, Худо осмонҳову заминро нигаҳ медорад, то аз ҷо беҷо нашаванд ва агар аз ҷо беҷо шаванд, ҳеҷ як аз шумо, ҷуз ӯ наметавонад онҳоро нигаҳ дорад. Албатта, Худо бурдбору омурзанда аст!

42. Ба Худо қасамҳои сахт хӯрданд (куффори Макка), ки агар бимдиҳандае биёяд, беҳтар аз ҳар уммате дигар ҳидоят ёбанд. Вале чун бимдиҳандае омад, бадбинияшон афзуд;

43. Ба саркашӣ дар замин ва найрангҳои бад. Ва ин найрангҳои бад ҷуз найрангбозонро дарбар нагирад. Оё ҷуз суннате, ки бар гузаштагон рафтааст, мунтазирӣ чизи дигаре ҳастанд? Дар суннати Худо, ҳаргиз, табдиле намеёбӣ ва дар суннати Худо, ҳаргиз, тағйире намебинӣ.

44. Оё дар замин намегарданд, то бубинанд, ки оқибати мардуме, ки пеш аз онҳо будаанд ва нерӯе бештар доштаанд, ба куҷо кашид? Ҳеҷ чиз дар осмонҳову замин нест, ки Худоро нотавон созад. ҳаройна, ӯ донову тавоност!

45. Ва агар Худо бихоҳад, мардумро ба сабаби корҳое, ки кардаанд (фавран ва бидуни додани камтарин мӯҳлате барои ислоҳ шудан ва таҷдиди назару худсозӣ), бозхост кунад, ба рӯйи замин ҳеҷ ҷунбандае боқӣ нагузорад, вале (Худованд бо лутфу карами Худ ҷазои) онҳоро то замоне муъайян (рӯзи қиёмат) ба таъхир меандозад ва чун муддаташон тамом шуд2, албатта, Худо ба аъмоли бандагони хеш огоҳ аст (ва аз гуфтору кирдор ва пиндори онҳо бохабар аст, аз ин рӯ чунон ки сазовор аст подоши аъмолашонро медиҳад)!

Сураи Ёсин1

( ё, син)

Ба номи Худованди бахшояндаи меҳрубон

Син.

2.Савганд ба Қуръони ҳикматомез,

3.ки ту албатта, аз паёмбарон ҳастӣ,

4.бар роҳе рост.

5.Қуръон аз ҷониби он пирӯзманди меҳрубон нозил шуда,

6.то мардумеро бим диҳӣ, ки падаронашон бим дода нашуданд ва дар бехабарӣ буданд.

7. Ваъдаи Худо дар бораи бештаринашон таҳаққуқ ёфта ва имон намеоваранд.

8.ҳаройна, мо бар гарданҳояшон то манаҳҳо тавқ ниҳодем, чунон ки сарҳояшон ба болост ва поин оварда натавонанд,

9.Дар баробарашон деворе бардоштам ва дар пушти сарашон деворе. Ва бар чашмонашон низ пардае афкандем, пас онҳо намебинанд.

10. Фарқашон накунад, чи онҳоро битарсонӣ ва чи натарсонӣ, имон намеоваранд.

11. Танҳо ту касеро метарсонӣ, ки аз Қуръон пайравӣ кунад ва аз Худои Раҳмон дар ниҳон битарсад. Чунин касро ба омурзиш ва музди некӯ мужда бидеҳ!

12. ҳаройна, Мо мурдагонро зинда мекунем. Ва ҳар кореро, ки пеш аз ин кардаанд ва ҳар асареро, ки падид овардаанд, менависем ва ҳар чизро дар Китоби мубин2шумор кардаем.

13. Достони мардуми он деҳаро бар онҳо биёвар, он гоҳ ки расулон ба он ҷо омаданд.

14. Нахуст ду танро ба наздашон фиристодем ва дурӯғгӯяшон бароварданд, пас бо саввумӣ нерӯшон додем ва гуфтанд: «ҳаройна, мо ба сӯи шумо фиристода шудаем».

15. Гуфтанд: «Шумо инсонҳое монанди мо ҳастед ва Худои Раҳмон ҳеҷ чиз нафиристодааст ва шумо дурӯғ мегӯед».

16. Гуфтанд: «ҳаройна, Парвардигори мо медонад, ки мо ба сӯи шумо фиристода шудаем.

17. Ва бар ӯҳдаи мо ҷуз паём расонидани ошкоро ҳеҷ нест».

18. Гуфтанд: «Ба таҳқиқ, Мо шуморо ба фоли бад гирифтаем. Агар бас накунед, ҳатман, сангсоратон хоҳем кард ва шуморо аз мо шиканҷае сахт хоҳад расид».

19. Гуфтанд: « Фоли бади шумо бо худи шумост. Оё агар пандатон диҳанд, чунин мегӯед? Балки, мардуме аз ҳад гузашта ҳастед!»

20. Марде аз шаҳри дурдаст давон – давон омаду гуфт: «Эй қавми ман, ба ин расулон пайравӣ кунед!

21. Ба касоне, ки аз шумо ҳеҷ музде наметалабанд ва худ мардуме ҳидоятёфтаанд, пайравӣ кунед!

22. Чаро Худоеро, ки маро офаридааст ва ба назди ӯ бозгардонда мешавед, напарастам?

23. Оё ғайри ӯ худоёнеро ихтиёр кунам, ки агар Худои Раҳмон бихоҳад ба ман зиёне бирасонад, шафоъаташон маро ҳеҷ суд накунад ва маро раҳоӣ набахшанд?

24. ҳаройна, дар ин ҳангом ман дар гумроҳии ошкор бошам.

25. ҳаройна, ман ба Парвардигоратон имон овардам. Сухани маро бишнавед»

26. Гуфта шуд: «Ба биҳишт дарой! (вақте ки қавм ба зулм ҳалокаш карданд ва неъматҳои биҳиштро дид)» Гуфт: «Эй кош, қавми ман медонистанд,

27. ки Парвардигори ман маро (ба чӣ сабабе) биёмурзид ва дар зумраи гиромишудагон даровард».

28. Ва аз он пас бар сари қавми ӯ ҳеҷ лашкаре аз осмон фурӯ нафиристодем. Ва Мо фиристанда набудем.

29. Як бонги сахте буд, ки ногоҳ ҳама бар ҷой сард шуданд3.

30. Эй дареғ бар ин бандагон! Ҳеҷ паёмбаре бар онҳо фиристода нашуд, магар он, ки масхарааш карданд.

31. Оё надидаанд, ки чӣ мардумеро пеш аз онҳо ҳалок кардаем, ки дигар, ҳаргиз, ба наздашон бознамегарданд.

32. Ва ҳеҷ касе нест, ки назди Мо ҳозираш наоранд.

33. Нишонаи ибратест бар онҳо замини мурда, ки зиндааш сохтем ва аз он донае, ки аз он мехӯранд, берун овардем.

34. Ва дар он боғҳое аз нахлҳову токҳо падид овардаем ва чашмаҳо равон сохтем,

35. то аз самароти он ва дастранҷи хеш бихӯранд. Чаро сипос намегӯянд?

36. Пок аст он Худое, ки ҳамаи ҷуфтҳоро биёфарид, аз он чи замин мерӯёнад ва аз худашон (нару мода) ва ҳар он чизе, ки намедонанд (ишора ба кашфиёти мӯъосири илмӣ аст, ки собит кардааст, ки ҷинсият (нару модагӣ) дар тамоми мавҷудод, ҳатто зарраҳо, ки мусбату манфӣ мешаванд, мавҷуд аст).

37. Шаб низ барояшон ибрате дигар аст, ки рӯзро аз он бармекашем ва ҳама дар торикӣ фурӯ мераванд.

38. Ва офтоб ба сӯи қароргоҳи хеш равон аст. Ин фармони Худои пирӯзманду доност.

39. Ва барои моҳ манзилҳое андоза кардем, то монанди шохаи хушки хурмо борик шавад.

40. Офтобро насазад, ки ба моҳ расад ва шабро насазад, ки бар рӯз пешӣ гирад ва ҳама дар фалаке шиноваранд.

41.Ибрате дигар барои онҳо, ин ки ҳаройна, Мо ниёгонашонро дар он киштии пуркардашуда савор кардем

42. ва барояшон монанди киштӣ чизе офаридем, ки бар он савор шаванд.

43. Ва агар бихоҳем, ҳамаро ғарқа месозем ва онҳоро ҳеҷ фарёдрасе набошад ва раҳоӣ наёбанд,

44. ҷуз ба раҳмати Мо ва бархурдорӣ то ҳангоми марг.

45. ва он гоҳ ки ба онҳо гуфта шавад, ки аз он чӣ дар пеши рӯй доред ё пушти сар мегузоред, битарсед, то ки бар шумо раҳмат оранд (рӯй баргардонанд).

46.Ва ҳеҷ ояте аз оёти Парвардигорашон бар онҳо нозил нашавад, ҷуз он ки аз он рӯй гардонанд.

47. Ва чун гуфта шавад, ки аз он чӣ Худо рӯзиятон кардааст, садақа кунед, кофирон ба мӯъминон гӯянд: «Оё касонеро таъом диҳем, ки агар Худо мехост, худ онҳоро таъом медод? Шумо, (кофирон), албатта, дар гумроҳии ошкор ҳастед».

48. Ва мегӯянд: «Агар рост мегӯед, ин ваъда кай хоҳад буд?»

49. Инҳо интизории як бонги даҳшатнок мебаранд, то ба он ҳангом ки саргарми ситеза ҳастанд, фурӯ гирадашон,

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском по сайту: