Касест, ки бимирад ва фарзанду падару модар надошта бошад. 9 глава

78. Ва чун хуршедро дид, ки тулӯъ мекунад, гуфт: «Ин аст Парвардигори ман, ин бузургтар аст!» Ва чун фурӯ рафт, гуфт: «Эй қавми ман, ман аз он чӣ шарики Худояш медонед, безорам.

79. Ман аз рӯи ихлос рӯй ба сӯи касе овардам, ки осмонҳову заминро офарида аст ва ман аз мушрикон нестам».

80. Ва қавмаш бо ӯ ба ситеза бархостанд. Гуфт: «Оё дар бораи Аллоҳ бо ман ситеза мекунед ва ҳол он ки ӯ маро ҳидоят кардааст? Ман аз он чизе, ки шарики ӯ меҳисобед, наметарсам. Магар он ки Парвардигори ман чизеро бихоҳад. Илми Парвардигори ман ҳама чизро фаро гирифтааст. Оё панд намегиред?

81. Чаро аз он чизе, ки шарики Худояш сохтаед, битарсам, дар ҳоле ки шумо чизҳоеро, ки ҳеҷ далеле дар бораи онҳо нозил накардааст, мепарастед ва биме ба дил роҳ намедиҳед? Агар медонед, бигӯед, ки кадом як аз ин ду гурӯҳ ба эминӣ сазовортаранд?»

82. Касоне, ки имон овардаанд ва имони худро ба ширк намеолоянд, эминӣ аз эшон аст ва эшон ҳидоятёфтагонанд.

83. Ин бурҳони мо буд, ки онро ба Иброҳим, дар баробари қавмаш талқин кардем. Ҳар киро бихоҳем, ба дараҷоте боло мебарем. Ҳаройна Парвардигори ту ҳакиму доност!

84. Ва ба ӯ Исҳоқ ва Яъқубро бахшидем ва ҳамагиро ҳидоят кардем.Ва Нӯҳро пеш аз ин ҳидоят карда будем ва аз фарзандони Иброҳим Довуду Сулаймон ва Айюбу Юсуф ва Мӯсову Ҳорунро ҳидоят кардем. Ва некӯкоронро ин гуна подош диҳем!

85. Ва Закариёву Яҳё ва Исову Илёс, ки ҳама аз солеҳон буданд.

86. Ва Исмоилу ал-Ясаъ ва Юнусу Лут, ки ҳамаро бар ҷаҳониён бартарӣ ниҳодем.

87. Ва аз падаронашону фарзандонашон ва бародаронашон баъзеро ҳидоят кардем ва эшонро баргузидем ва ба роҳи рост роҳ намудем.

88. Ин аст ҳидояти Худо. Ҳар киро аз бандагонаш хоҳад, ба он ҳидоят мекунад ва агар ширк оварда буданд, аъмоле, ки анҷом дода буданд, нобуд мегардид.

89. Инҳо касоне ҳастанд, ки ба онҳо китоби (осмонӣ) ва ҳикмати (раббонӣ) ва нубуввати (раҳмонӣ) додаем. Агар ин қавм ба он (се чиз) имон наёваранд, қавми дигареро уҳдадори он месозем, ки нисбат ба он куфр намеварзанд.

90. Инҳо касоне ҳастанд, ки Худо ҳидояташон кардааст, пас ба равиши онҳо иқтидо кун. Бигӯ: «Дар баробари он ҳеҷ подоше аз шумо наметалабам, ин китоб ҷуз андарзе барои мардуми ҷаҳон нест».

91. Вақте ки мегӯянд, ки Худо ба ҳеҷ инсоне чизе нозил накардааст, Худоро ончунон, ки лоиқи ӯст, нашинохтаанд, бигӯ: «Китоберо, ки Мӯсо барои рӯшноӣ ва ҳидояти мардум овард, чӣ касе бар ӯ нозил карда буд? Онро бар қоғазҳо навиштед, порае аз онро ошкор месозед, вале бештаринро пинҳон медоред. Ба шумо чизҳое омӯхтанд, ки аз ин пеш на шумо медонистед ва на падаронатон медонистанд. Бигӯ: «Он Аллоҳ аст!» Он гоҳ раҳояшон соз, то ҳамчунон дар ин баҳси хеш дилхуш бошанд.

92. Ин аст китоби муборак, ки нозил кардаем, тасдиқкунандаи чизест, ки пеш аз он нозил шудааст. То бо он мардуми Умму-л-қуро7ва мардуми атрофашро бим диҳӣ. Касоне, ки ба рӯзи қиёмат имон доранд, ба он низ имон доранд. Инҳо муроқиби намозҳои хешанд.

93. Кист ситамкортар аз он кас, ки ба Худо дурӯғ баст ё гуфт, ки ба ман ваҳй шуда ва ҳол он ки ба ӯ ҳеҷ чиз ваҳй нашуда буд ва он кас, ки гуфт: «Ман низ монанди оёте, ки Худо нозил кардаст, нозил хоҳам кард?» Агар бубинӣ, он гоҳ, ки ин ситамкорон дар сакароти марг гирифторанд ва малоикаҳо бар онҳо даст кушудаанд8, ки ҷони хеш берун кунед, имрӯз шуморо ба азобе хоркунанда азоб мекунанд ва ин ба ҷазои он аст, ки дар бораи Худо ба ноҳақ сухан мегуфтед ва аз оёти ӯ сарпечӣ мекардед.

94. Ҳар ойна танҳо-танҳо, он сон ки дар оғоз шуморо биёфаридем, назди мо омадаед, дар ҳоле ки ҳар чиро, ки арзониятон дошта будем, пушти сар ниҳодаед ва ҳеҷ як аз шафеъонатонро, ки мепиндоштед, бо шумо шариканд, ҳамроҳатон намебинем. Аз ҳам бурида шудаед ва пиндори худро гумгашта ёфтаед.

95. Худост, ки донаву ҳастаро9 мешикофад ва зиндаро аз мурда берун меоварад (ҳамчунон, ки мӯъминро аз кофир, чӯҷаро аз тухм) ва мурдаро аз зинда (кофирро аз мӯъмин, тухмро аз мурғ) берун меоварад. Ин аст Худои якто. Пас чӣ гуна аз ҳақ гумроҳатон мекунанд?

96. Шикофандаи субҳгоҳон аст ва шабро барои оромиш қарор дод ва хуршеду моҳро барои ҳисоб кардани вақт. Ин аст тақдири Худои пирӯзманди доно!

97. ӯст Худое, ки ситорагонро падид овард, то ба онҳо дар торикиҳои хушкиву дарё роҳи хешро биёбед. Оётро барои онон, ки медонанд, ба тафсил баён кардаем!

98. Ва ӯст Худованде, ки шуморо аз як тан биёфарид. Сипас шуморо қароргоҳест ва вадиъат10(амонат) ҷойест. Оётро барои онон, ки мефаҳманд, ба тафсил баён кардаем!

99. ӯст Худое, ки аз осмон борон фиристод ва ба он борон ҳар гуна наботеро рӯёнидем ва аз он набот соқае сабз ва аз он донаҳое бар якдигар чида (мисли хушаи гандум ва ҷав) ва низ аз шохчаҳои нахл хӯшаҳое сар фароварда падид овардем ва низ боғҳое аз токҳо ва зайтуну анор, монанду номонанд (монанди якдигар ва ғайри монанд ба якдигар)! Ба меваҳояшон, он гоҳ ки падид меоянд ва он гоҳ ки мерасанд, бингаред, ки дар онҳо ибратҳост, барои онон, ки имон меоваранд!

100. Барои Худо шариконе аз ҷин қарор доданд ва ҳол он ки ҷинро Худо офаридааст. Ва бе ҳеҷ донише ба дурӯғ духтароневу писароне барои ӯ тасаввур карданд. ӯ пок аст ва фаротар аст, аз он чӣ васфаш мекунанд!

101. Падидоварандаи осмонҳову замин аст. Чӣ гуна ӯро фарзанде бошад ва ҳол он ки ӯро ҳамсаре нест. Ҳар чизеро ӯ офаридааст ва ба ҳар чизе доност!

102. Ин аст Худои якто, ки Парвардигори шумост. Худое барҳақ ҷуз ӯ нест. Офаринандаи ҳар чизест. Пас ӯро бипарастед, ки нигаҳбони ҳар чизест!

103. Чашмҳо ӯро дарнамеёбанд ва ӯ бинандагонро дармеёбад. Дақиқу огоҳ аст!

104. Аз сӯи Парвардигоратон барои шумо далелҳо ва ҳуҷҷатҳои равшан омад. Ҳар кӣ аз рӯи ибрат менигарад, ба суди ӯст ва ҳар кӣ чашми ибрат бипӯшад, ба зиёни ӯст. Ва (бигӯ, эй Муҳаммад) ман нигаҳдорандаи шумо нестам!

105. Оёти Худоро инчунин гуногун баён мекунем, то мабодо, ки бигӯянд, ки аз касе дарс гирифтаӣ ва мо ин оётро барои аҳли дониш баён мекунем.

106. Аз ҳар чӣ аз ҷониби Парвардигорат бар ту ваҳй шудааст, пайравӣ кун. Ҳеҷ Худое барҳақ ҷуз ӯ нест. Ва аз мушрикон рӯй бартоб!

107. Агар Худо мехост онон ширк намеоварданд ва мо туро нигаҳбонашон насохтаем ва ту корсозашон нестӣ!

108. Чизҳоеро, ки онон ба ҷои Аллоҳ мехонанд, дашном мадиҳед, ки онон низ бе ҳеҷ донише аз ҳад гузашта ба Аллоҳ дашном диҳанд. Инчунин амали ҳар қавмеро дар чашмонашон оростаем. Пас бозгашти ҳамагон ба сӯи Парвардигорашон аст ва ӯ ҳамаро аз корҳое, ки кардаанд, огоҳ месозад.

109. То он ҷо, ки тавонистанд, ба сахттарин қасамҳо ба Худо савганд ёд карданд, ки агар мӯъҷизае бар онҳо нозил шавад, ба он имон оваранд. Бигӯ: «Ҳамаи мӯъҷизаҳо назди Худост ва шумо аз куҷо медонед, ки агар мӯъҷизае нозил шавад, имон намеоваранд».

110. Ва ҳамчунон, ки дар оғоз ба он имон наёварданд, ин дафъа низ дилҳову дидагонашонро тасарруф мекунем ва ононро дар туғёнашон саргардон раҳо месозем.

111. Ва агар мо фариштагонро ба онҳо нозил карда будем ва мурдагон бо онҳо сухан мегуфтанд ва ҳар чизеро даста-даста назди онҳо гирд меовардем, боз ҳам имон намеоварданд, магар ин ки Худо бихоҳад, вале бештаринашон ҷоҳиланд!

112. Ва ҳамчунин барои ҳар паёмбаре душманоне аз шаётини инсу ҷин қарор додем. Барои фиреби якдигар суханони ороста илқо мекунанд. Агар Парвардигорат мехост, чунин намекард. Пас бо тӯҳмате, ки мезананд, раҳояшон соз,

113. то онон, ки ба қиёмат имон надоранд, гӯши дилро ба он супоранд ва писандашон афтад ва ҳар чӣ дархурашон ҳаст, анҷом диҳанд.

114. Оё довари дигаре ҷуз Худо талаб кунам ва ҳол он ки ӯст, ки ин китоби равшанро бар шумо нозил кардааст? Ва аҳли китоб медонанд, ки ба ҳақ аз ҷониби Парвардигорат нозил шудааст. Пас аз шакковарандагон мабош!

115. Ва каломи Парвардигори ту дар ростиву адолат ба ҳадди камол аст. Ҳеҷ кас нест, ки ёрои дигаргун кардани суханони ӯро дошта бошад ва ӯст шунавою доно!

116. Агар аз аксарияте, ки дар ин сарзаминанд, пайравӣ кунӣ, туро аз роҳи Худо гумроҳ созанд. Зеро ҷуз аз пайи гумон намераванд ва ҷуз ба дурӯғ сухан намегӯянд.

117. Парвардигори ту ба касоне, ки аз роҳи ӯ дур мегарданд, огоҳтар аст ва ҳидоятёфтагонро беҳтар мешиносад!

118. Агар ба оёти Худо имон доред, аз забҳе, ки номи Худо бар он ёд шудааст, бихӯред.

119. Чаро аз он чӣ номи Худо бар он ёд шудааст, намехӯред ва Худо чизҳоеро, ки бар шумо ҳаром шудааст, ба тафсил баён кардааст, магар он гоҳ, ки ночор гардед? Бисёре бе ҳеҷ донише, дигаронро гумроҳи пиндорҳои худ кунанд. Ҳар ойна Парвардигори ту ба таҷовузкорони аз ҳад, донотар аст!

120. Ва гуноҳро чӣ ошкор бошад ва чӣ пинҳон, тарк гӯед. Онон, ки муртакиби гуноҳ мешаванд, ба сазои аъмоли худ хоҳанд расид!

121. Аз забҳе, ки номи Худо бар он ёд нашудааст11 , махӯред, ки худ нофармонист. Ва шаётин ба дӯстони худ илқо мекунанд, ки бо шумо муҷодала кунанд, агар аз онҳо пайравӣ кунед, аз мушриконед.

122. Оё он касе, ки мурда буд ва Мо зиндааш сохтем ва нуре дар пеши роҳаш доштем, то ба он дар миёни мардум роҳи Худоро биёбад, монанди касест, ки ба торикиҳо гирифтор аст ва роҳи берун шуданро намедонад? Аъмоли кофирон дар назарашон инчунин ороста гардидааст!

123. Ва ба ин сон дар ҳар деҳае гунаҳкоронашонро раисонашон қарор додем, то дар он ҷо макр кунанд, вале намедонанд, ки ҷуз бо худ макр намеварзанд.

124. Чун ояте бар онҳо нозил шуд, гуфтанд, ки мо имон намеоварем, то он гоҳ, ки ҳар чӣ ба паёмбарони Худо дода шуда, ба мо низ дода шавад. «Худо донотар аст, ки рисолати худро дар куҷо қарор диҳад. Ба зудӣ ба гунаҳкорон ба ҷазои макре, ки меварзидаанд, аз ҷониби Худо хориву азобе шадид хоҳад расид!»

125. Ҳар касро, ки Худо хоҳад, ки ҳидоят кунад, дилашро барои Ислом мекушояд ва ҳар кас12, ки гӯӣ мехоҳад, ки ба осмон боло равад. Ба ин сон Худо ба онҳое, ки имон намеоваранд, ба азобу уқубатро гирифтор месозад!

126. Ин аст роҳи рости Парвардигорат. Оётро барои мардуме, ки панд мегиранд, ба тафсил баён кардаем.

127. Барои онҳо дар назди Парвардигорашон дору-с-салом (ҷаннат) аст. Ва ба подоши корҳое, ки мекунанд, Худо дӯстдори онҳост.

128. Ва рӯзе, ки ҳамагонро гирд оварад ва гӯяд: «Эй гурӯҳи ҷинниён, шумо бисёре аз одамиёнро пайрави хеш сохтед». Ёронашон аз миёни одамиён гӯянд: «Эй Парвардигори мо, мо аз якдигар баҳраманд мешудем ва ба поёни замоне, ки барои зистани мо қарор дода будӣ, расидем». Гӯяд: «Ҷойгоҳи шумо оташ аст, ҷовидона дар он ҷо хоҳед буд, магар он чӣ Худо бихоҳад». Ҳар ойна Парвардигори ту ҳакиму доност!

129. Ва ба ин сон ситамгоронро ба ҷазои корҳое, ки мекарданд, ба якдигар вомегузорем.

130. Эй гурӯҳи ҷинниёну одамиён, оё бар шумо паёмбароне аз худатон фиристода нашуда, то оёти Маро бароятон бихонанд ва шуморо аз дидори чунин рӯзе битарсонанд? Гӯянд: «Мо ба зиёни хеш гувоҳӣ медиҳем». Зиндагии дунёӣ ононро бифирефт ва ба зиёни худ гувоҳӣ доданд, ки аз кофирон буданд.

131. Ва ин ба он сабаб аст, ки Парвардигори ту мардуми ҳеҷ шаҳреро, ки бехабар буданд, аз рӯи ситам ҳалок намекард.

12. Илм низ исбот кардааст, ки инсон ҳар қадар боло равад ба ҳамон андоза нафасаш тангӣ мекунад. Пас касе ки гумроҳ бошад, доираи имонаш танг мешавад

132. Барои ҳар як аъмоле, ки анҷом додаанд, дараҷотест ва Парвардигори ту аз он чӣ мекунанд, ғофил нест.

133. Ва Парвардигори ту бениёзу меҳрубон аст. Ва ҳамчунон ки шуморо аз насли мардумони дигар биёфаридааст, агар бихоҳад, шуморо мебарад ва пас аз шумо ҳар киро, ки бихоҳад, ҷонишинатон месозад.

134. Ҳар чи ба шумо ваъда додаанд, хоҳад омад ва шуморо роҳи гурезе нест.

135. Бигӯ: «Эй қавми ман, амал кунед шумо ба ҳолати худ, ки куфру кофирист, ҳамоно ман ҳам амалкунандаам; ба зудӣ хоҳед донист, ки поёни ин зиндагӣ ба суди кӣ хоҳад буд, ҳар ойна ситамгорон растагор намешаванд!»

136. Барои Худо аз киштаҳову чорпоёне, ки офаридааст, насибе муъайян карданд ва ба хаёли ботили худ гуфтанд, ки ин аз они Худост ва ин аз они бутони мост. Пас он чӣ аз они бутонашон буд, ба Худо намерасид ва он чӣ аз они Худо буд, ба бутонашон мерасид. Ба гунае бад доварӣ мекарданд.

137. Ҳамчунин коҳинон куштани фарзандро дар назари бисёре аз мушрикон биёростанд, то ҳалокашон кунанд ва дар бораи динашон ба шакку иштибоҳашон афкананд. Агар Худо мехост, чунин намекарданд. Пас бо дурӯғе, ки мебофтанд, раҳояшон соз!

138. Аз рӯи пиндор гуфтанд: «Инҳо чорпоёну киштзорони мамнӯъ аст13. Ҳеҷ кас ҷуз он, ки мо бихоҳем, набояд аз онҳо бихӯрад». Ва инҳо чорпоёнест, ки савор шуданашон ҳаром аст14 ва инҳо чорпоёнест, ки номи Худоро бар онҳо ёд намекунанд, ба Худо дурӯғ мебанданд ва ба зудӣ ба ҷазои дурӯғе, ки мебастаанд, ҷазояшонро хоҳад дод!

139. Ва гуфтанд: «он чӣ дар шиками ин чорпоён аст, барои мардони мо ҳалол ва барои занонамон ҳаром аст». Ва агар мурда бошад, зану мард дар он шариканд. Худо ба сабаби ин гуфтор (дурӯғ бастанашон ба Худо) ҷазояшон хоҳад дод. Ҳаройна ӯ ҳакиму доност!

140. Зиён карданд касоне, ки ба беақлӣ бе ҳеҷ ҳуҷҷате фарзандони худро куштанд ва ба Худо дурӯғ бастанд ва он чиро ба эшон рӯзӣ дода буд, ҳаром карданд. Инҳо гумроҳ шудаанд ва роҳи ҳидоятро наёфтаанд!

141. Ва ӯст, ки боғҳое офарид, мӯҳтоҷ ба поя ва низ худ танадор ва дарахти хурмову киштзор бо таъмҳои гуногун ва зайтуну анор, монанди якдигар, дар айни ҳол ғайри монанди ҳамдигар. Чун самар оварданд, аз онҳо бихӯред ва дар рӯзи дарав ҳаққи онро (закоташро) низ бипардозед ва исроф макунед, ки Худо исрофкоронро дӯст надорад!

142. Ва низ чорпоёне, ки бор мебаранд ё дархури бор бардоштан нестанд. Аз он чӣ Худо ба шумо рӯзӣ додааст, бихӯред ва аз шайтон пайравӣ макунед, ки ӯ душмани ошкори шумост!

143. Ҳашт ҷуфт аз гӯсфанд нару мода ва аз буз, нару мода биофарид. Бигӯ: «Оё он ду нарро ҳаром кардааст ё он ду модаро ё он чиро, ки дар шиками модагон аст? Агар рост мегӯед, аз рӯи илм ба ман хабар диҳед».

144. Ва аз шутур нару мода ва аз гов нару мода, бигӯ: «Оё он ду нарро ҳаром кардааст ё он ду модаро ё он чиро, ки дар шиками модагон аст? Оё он ҳангом, ки Худо чунин фармон медод, шумо он ҷо будед?» Пас чӣ касе ситамгортар аз он касест, ки ба Худо дурӯғ мебандад, то аз рӯи бехабарӣ мардумро гумроҳ кунанд? Ҳаройна Худо ситамкоронро ҳидоят намекунад.

145. Бигӯ: «Дар миёни он чӣ бар ман ваҳй шудааст, чизеро, ки хӯрдани он ҳаром бошад, намеёбам ҷуз мурдор ё хуни рехта (хуни забҳ), ё гӯшти хук, ки палид аст ё ҳайвоне, ки дар куштанаш муртакиби нофармонӣ шаванд ва бе гуфтани номи Аллоҳ забҳаш кунанд». Агар касе ночор ба хӯрдан гардад, ҳар гоҳ бемайлӣ ҷӯяд ва аз ҳад нагузаронад, бидонад, ки Худо омурзанда ва меҳрубон аст!

146. Ва бар яҳуд ҳаром кардем ҳар ҳайвони соҳибнохунеро (мисли шутур ва шутурмурғ) ва аз гову гӯсфанд чарбӯи он дуро ҷуз он чӣ бар пушти онҳост ё бар чарби рӯдаи онҳост ё ба устухонашон часпида бошад. Ба сабаби ситамкорияшон инчунин ҷазояшон додем ва Мо ростгӯёнем!

147. Агар туро дурӯғгӯ бароварданд, бигӯ: «Парвардигори шумо соҳиби раҳмате густурда аст ва хашму азобаш аз гунаҳгорон боздошта нахоҳад шуд».

148. Мушрикон хоҳанд гуфт: «Агар Худо мехост, мо ва падаронамон мушрик намешудем ва чизеро ҳаром намекардем». Ҳамчунин касоне, ки пеш аз онҳо буданд, паёмбаронро дурӯғгӯ бароварданд ва хашму азоби моро чашиданд. Бигӯ: «Агар шуморо донише ҳаст, онро барои мо ошкор созед. Вале шумо танҳо аз гумони хеш пайравӣ мекунед ва дурӯғгӯёне беш нестед!»

149. Бигӯ: «Хосси Худост далели маҳкаму расо, агар мехост ҳамаи шуморо ҳидоят мекард».

150. Бигӯ: «Гувоҳонатонро, ки гувоҳӣ медиҳанд, ки Худо ин ё онро ҳаром кардааст, биёваред!» Пас агар гувоҳӣ доданд, ту бо онон гувоҳӣ мадеҳ ва аз хостаҳои онон, ки оёти Моро такзиб кардаанд ва ба охират имон надоранд ва касонеро бо Парвардигорашон баробар медоранд, пайравӣ макун!

151. Бигӯ: «Биёед, то он чиро, ки Парвардигоратон бар шумо ҳаром кардааст, бароятон бихонам. Ин, ки ба Худо чизеро ширк маёваред! Ва ба падару модар некӣ кунед! Ва аз бими фақирӣ фарзандони худро макушед! Мо ба шумо ва онҳо рӯзӣ медиҳем. Ва ба корҳои зишт чӣ пинҳону чӣ ошкоро наздик машавед! Ва касеро, ки Худо куштанашро ҳаром кардааст, магар ба ҳақ, макушед! Инҳост, он чӣ Худо шуморо ба он супориш мекунад, бошад, ки ба ақл дарёбед!

152. Ба моли ятим наздик машавед, магар ба некӯтарин ваҷҳе, ки ба салоҳи ӯ бошад, то ба синни балоғат расад. Ва паймонаву вазнро аз рӯи адл тамом кунед! Мо ба касе ҷуз ба андозаи тавонаш таклиф намекунем. Ва ҳар гоҳ сухан гӯед, одилона гӯед, ҳарчанд ба зиёни хешовандон бошад. Ва ба аҳди Худо вафо кунед! Инҳост, он чӣ Худо шуморо ба он супориш мекунад, бошад, ки панд гиред!

153. Ва ин аст роҳи рости Ман. Аз он пайравӣ кунед ва ба роҳҳои гуногун маравед, ки шуморо аз роҳи Худо пароканда месозад. Инҳост он чӣ Худо шуморо ба он супориш мекунад, шояд парҳезгор шавед!»

154. Сипас ба Мӯсо китоб додем, то бар касе, ки некӯкор будааст, неъматро тамом кунем ва барои баёни ҳар чизе ва низ барои роҳнамоиву раҳмат. Бошад, ки ба дидори Парвардигорашон имон биёваранд!

155. Ин китобест муборак. Онро нозил кардаем. Пас аз он пайравӣ кунед ва парҳезгор бошед, то ки мавриди раҳмат қарор гиред!

156. То нагӯед, ки танҳо бар ду тоифае, ки пеш аз мо буданд, китоб нозил шуда ва мо аз тиловати онҳо ғофил будаем.

157. Ё нагӯед, ки агар бар мо низ китоб нозил мешуд, беҳтар аз онон ба роҳи ҳидоят мерафтем. Бар шумо низ аз ҷониби Парвардигоратон далели равшан ва ҳидояту раҳмат фаро расид. Пас чӣ касе ситамкортар аз он кас аст, ки оёти Худоро дурӯғ пиндошт ва аз онҳо рӯй гардонид? Ба зудӣ касонеро, ки аз оёти Мо рӯй гардониданд, ба сабаби ин рӯйгардониашон ба азобе бад ҷазо хоҳем дод!

158. Оё интизоре ҷуз он доранд, ки фариштагон наздашон биёянд? Ё Парвардигорат? Ё нишонае аз нишонаҳои Худо бар онҳо зоҳир шавад. Рӯзе, ки бархе нишонаҳои Худо ошкор шавад, имони касе, ки пеш аз он имон наёварда ё ба ҳангоми имон кори неке анҷом надодааст, барои ӯ суде нахоҳад дошт. Бигӯ: «Чашм ба роҳ бошед, мо низ чашм ба роҳем».

159. Туро ба онҳо, ки дини хеш фирқа-фирқа карданд ва даста-даста шуданд, коре нест. Кори онҳо бо Худост. Ва Худо ононро ба корҳое, ки мекарданд, огоҳ месозад.

160. Ҳар кас кори неке анҷом диҳад, даҳ баробар ба ӯ подош диҳанд ва ҳар кӣ кори баде анҷом диҳад, танҳо монанди он ҷазо бинад, то ситаме бар онҳо нарафта бошад.

161. Бигӯ: «Парвардигори ман маро ба роҳи рост ҳидоят кардааст, ба дине ҳамвора устувор, дини ҳанифи Иброҳим. Ва ӯ аз мушрикон набуд».

162. Бигӯ: «Намози ману қурбонии ман ва зиндагии ману марги ман, барои Худо, он Парвардигори ҷаҳониён аст.

163. ӯро шарике нест. Ба ман чунин амр шудааст ва ман аз нахустин мусалмононам».

164. Бигӯ: «Оё ҷуз Аллоҳ Парвардигоре ҷӯям?» ӯ Парвардигори ҳар чизест ва ҳар кас танҳо ҷазои кори хешро мебинад. Ва касе бори гуноҳи дигареро бар дӯш намекашад. Сипас бозгашти ҳамаи шумо ба назди Парвардигоратон аст ва ӯ шуморо ба он чизҳое, ки дар он ихтилоф меварзидед, огоҳ мекунад.

165. ӯст Худое, ки шуморо халифаҳои замин кард ва баъзеро бар баъзи дигар ба дараҷоте бартарӣ дод, то шуморо дар чизе, ки атоятон кардааст, биёзмояд. Ҳар ойна Парвардигорат зуд ҷазо медиҳад ва ӯ омурзандаву меҳрубон аст!

Сураи АЪРОФ 1

(Баландиҳо)

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!

Алиф, лом, мим, сод.

2. Китобест, ки бар ту нозил шуда, дар дили ту аз он шубҳае набошад, то ба он бим диҳӣ ва мӯъминонро панде бошад.

3. Аз он чӣ аз ҷониби Парвардигоратон бароятон нозил шудааст, пайравӣ кунед ва ғайри ӯ аз худоёни дигар пайравӣ макунед! Шумо чӣ андак панд мепазиред!

4. Чӣ басо қарияе , ки мардумашро ба ҳалокат расонидаем ва азоби мо шабҳангом ё он гоҳ, ки ба хоби нимрӯзӣ фурӯ рафта буданд, ба онон даррасид.

5. Чун азоби Мо ба онон даррасид, суханашон ҷуз ин набуд, ки гуфтанд: «Мо ситамкор будем!»

6. Албатта, аз мардуме, ки барояшон паёмбароне фиристода шуда ва низ аз паёмбароне, ки фиристода шудаанд, суол хоҳем кард.

7. Ва аз ҳар чӣ кардаанд, бо огоҳии тамом барояшон ҳикоят хоҳем кард, зеро Мо ҳаргиз ғоиб набудаем!

8. Дар он рӯз2 дар тарозу баркашидан3ба ҳақ хоҳад буд. Онҳо, ки тарозуяшон (паллаи аъмоли некашон) вазнин аст, растагоранд.

9. Онон, ки тарозуи аъмолашон сабук гаштааст(аз ҳасанот), касоне ҳастанд, ки ба оёти Мо имон наёварда буданд ва аз ин рӯ, ба худ зиён расонидаанд.

10. Дар замин ҷойгоҳатон додем ва роҳҳои маъишататонро дар он қарор додем. Ва чӣ андак шукр мекунед!

11. Ва шуморо биёфаридаем ва сурат бахшидем, он гоҳ ба фариштагон гуфтем: «Одамро саҷда кунед». Ҳама ҷуз Иблис саҷда карданд ва (Иблис) аз саҷдакунандагон набуд.

12. Худо гуфт: «Вақте туро ба саҷда фармон додам, чӣ чиз туро аз он боздошт?» Гуфт: «Ман аз ӯ беҳтарам, маро аз оташ офаридаӣ ва ӯро аз гил».

13. Гуфт: «Аз ин мақом (осмон ё миёни фариштагон) фурӯ рав! Туро чӣ расад, ки дар он гарданкашӣ кунӣ? Берун рав, ки ту аз хоршудагонӣ!»

14. Гуфт: «Маро то рӯзи қиёмат, ки зинда мешаванд, мӯҳлат деҳ».

15. Гуфт: «Ту аз мӯҳлатёфтагонӣ».

16. Гуфт: «Ҳоло, ки маро навмед сохтаӣ, ман ҳам онҳоро аз роҳи рости Ту мунҳариф (бероҳа) мекунам.

17. Он гоҳ аз пешу аз пас ва аз чапу рост бар онҳо метозам. Ва бештаринашонро шукргузор нахоҳӣ ёфт».

18. Гуфт: «Аз ин ҷо берун шав, мазамматшудаву рондашуда! Аз касоне, ки пайравии ту гузинанд ва аз ҳамаи шумо ҷаҳаннамро пур хоҳам кард!

19. Эй Одам, туву ҳамсарат дар биҳишт макон гиред. Аз ҳар ҷо, ки хоҳед, бихӯред, вале ба ин дарахт наздик машавед, ки дар шумори бар хеш ситамкунандагон хоҳед шуд!»

20. Пас шайтон он дуро васваса кард, то шармгоҳашонро, ки аз онҳо пӯшида буд, дар назарашон ошкор кунад. Ва гуфт: «Парвардигоратон шуморо аз ин дарахт манъ кард, то мабодо аз фариштагон ё ҷовидон шавед».

21. Ва барояшон савганд хӯрд, ки хайрхоҳи шумоям.

22. Ва он дуро фиреб дод ва ба пастӣ афканд. Чун аз он (меваи) дарахт хӯрданд, шармгоҳҳояшон ошкор шуд ва баргеро болои барге бар тани худ мечаспонданд (барои сатр) аз баргҳои биҳишт. Парвардигорашон нидо дод: «Оё шуморо аз он дарахт манъ накарда будам ва нагуфта будам, ки шайтон ошкоро душмани шумост?»

23. Гуфтанд: «Эй Парвардигори мо, ба худ ситам кардем ва агар моро наёмурзӣ ва бар мо раҳмат наёварӣ, аз зиёндидагон хоҳем буд».

24. Гуфт: «Фурӯ равед, бархе душмани бархе дигар ва то рӯзи қиёмат замин қароргоҳ ва ҷои таматтӯъи (баҳрабардории) шумо хоҳад буд».

25. Гуфт: «Дар он ҷо зиндагӣ хоҳед кард ва дар он ҷо хоҳед мурд ва аз он берун оварда шавед».

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском по сайту: