Он ки паёмбаронашонро нашинохтаанд, ки инкораш мекунанд?

70.Ё мегӯянд, ки девона аст? На, паёмбарашон ба дини ҳақ бар онҳо фиристода шуд, вале бештарашон аз ҳақ бадбинӣ доранд.

71.Агар ҳақ аз паи ҳавасҳояшон мерафт, осмонҳову замин ва ҳар кӣ дар онҳост, ҳалок мешуд. Вале Мо пандашон фиристодем ва онҳо аз пандашон рӯй гардониданд.

72.Ё ту аз онҳо музде металабӣ? Музди Парвардигорат беҳтар аст, ки ӯ беҳтарини рӯзидиҳандагон аст!

73.Албатта, ту ба роҳи росташон мехонӣ.

74.Ва касоне, ки ба охират имон надоранд, аз роҳи рост каҷраванд!

75.Агар бар онҳо раҳмат меоварем ва озореро, ки ба он гирифторанд, аз онҳо дур месохтем, боз ҳам ҳамчунон бо сарсахтӣ дар туғёни хеш саргашта мемонданд.

76.Ба азоб гирифторашон кардем, на фурӯтанӣ карданд ва на тазаррӯъ.

77.То он гоҳ, ки даре аз азоби сахт ба рӯяшон кушудем, чунонки аз ҳама ҷо навмед гаштанд.

78.Ва ӯст, он Худое, ки бароятон гӯшу чашму дил биёфарид. Чӣ андак сипос мегузоред!

79.ӯст, он Худое, ки шуморо дар рӯи замин падид овард ва ҳама назди ӯ гирд оварда мешавед.

80.Ва ӯст, он Худое, ки зинда мекунад ва мемиронад ва рафтуомади шабу рӯз аз они ӯст.Чаро оқилона намеандешед?

81.Балки, онҳо низ ҳамон суханон гуфтанд, ки пешиниён мегуфтанд.

82.Гуфтанд: «Оё агар мо бимирем ва хоку устухон шавем, боз ҳам зинда мешавем?»

83.Ба мо ва падаронамон низ пеш аз ин чунин ваъдаҳое дода шуда буд. Инҳо чизе ҷуз афсонаҳое пешиниён нест!»

84. Бигӯ: «Агар медонед, ин замин ва ҳар кӣ дар он аст, аз они кист?»

85.Хоҳанд гуфт: «Аз они Худо». Бигӯ: «Оё панд намегиред?»

86.Бигӯ: «Кист Парвардигори осмонҳои ҳафтгона ва Парвардигори Арши бузург?»

87.Хоҳанд гуфт: «Аллоҳ». Бигӯ: «Оё наметарсед?»

88.Бигӯ: «Агар медонед, подшоҳии ҳама чизҳо ба дасти кист? Кист, он ки ба ҳама кас паноҳ диҳад ва касеро аз ӯ паноҳ нест?»

89.Хоҳанд гуфт: «Аллоҳ». Бигӯ: « Пас чаро фиреб мехӯред?»

90.Балки, Мо бар онҳо сухани рост фиристодем ва онон дурӯғ мегӯянд!

91.Худо ҳеҷ фарзанде надорад ва ҳеҷ худое бо ӯ нест. Агар чунин мебуд, ҳар Худое бо офаридагони худ ба як сӯ мекашид ва бар якдигар бартарӣ меҷӯстанд. Худо аз он гуна, ки ӯро васф мекунанд, пок аст.

92.Донои ниҳону ошкор аст ва аз ҳар чӣ шарики ӯ месозанд, бартар аст.

93.Бигӯ: «Эй Парвардигори ман, кош чизеро, ки ба онон ваъда дода шуда, ба ман намоён мекардӣ.

94.Эй Парвардигори ман, маро дар зумраи ситамкорон қарор мадеҳ».

95. Ва ҳаройна, Мо агар бихоҳем, ки он чиро ба онон ваъда додаем, метавонем, бар ту бинамоёнем.

96.Сухани бади ононро ба ҳар чӣ некӯтарат меояд, посух гӯй. Мо ба сухани онон огоҳтар ҳастем.

97.Бигӯ: «Эй Парвардигори ман, аз васвасаҳои шайтон ба ту паноҳ мебарам.

98.Ва ба Ту паноҳ мебарам, эй Парвардигори ман, агар назди ман ҳозир оянд!»

99.Чун якеашонро марг фаро расад, гӯяд: «Эй Парвардигори ман, маро бозгардон.

100. Шояд корҳои шоистаеро, ки тарк карда будам, ба ҷой оварам». Ҳаргиз! Ин суханест, ки ӯ мегӯяд ва пушти сарашон то рӯзи қиёмат монеъаест, ки бозгаштан натавонанд.

101. Чун дар сур дамида шавад, ҳеҷ хешовандие миёнашон намонад ва ҳеҷ аз ҳоли якдигар напурсанд.

102. Онон, ки тарозӯяшон (тарозӯи аъмоли некашон) вазнин бошад, худ растагоранд.

103. Ва онон, ки тарозӯяшон (тарозӯи аъмоли некашон) сабук бошад, ба худ зиён расонидаанд ва дар ҷаҳаннам ҷовидмондагонанд.

104. Оташ чеҳраҳояшонро месӯзонад ва дар дӯзах туршрӯянд.

105. Оё оёти Ман бароятон хонда намешуд ва онҳоро дурӯғ меҳисобидед?

106. Гӯянд: «Эй Парвардигори мо, шӯрбахтиямон бар мо ғалаба кард ва мо мардуме гумроҳ будем.

107. Эй Парвардигори мо, моро аз ин оташ берун овар. Агар дигар бор баргаште (ба сӯйи гуноҳ) кардем, ҳаройна, аз ситамкорон бошем».

108. Гӯяд: «Дар оташ гум шавед ва бо Ман сухан магӯед».

109. Оре, гурӯҳе аз бандагони Ман мегуфтанд: «Эй Парвардигори мо, имон овардем, моро биёмурз ва бар мо раҳмат овар, ки Ту беҳтарини раҳмоварандагонӣ».

110. Ва шумо масхараашон мекардед, то ёди Маро аз хотиратон рабуданд. Ва шумо ҳамчунон ба онҳо механдидед.

111. Имрӯз, ҳаройна, онҳоро ба хотири сабре, ки мекарданд, подош медиҳам. Онҳо ба муроди худ расидаанд.

112. Гӯяд: «Ба шумори солҳо чӣ муддат дар замин зистаед?»

113. Гӯяд: «Як рӯз ё қисмате аз як рӯз. Аз онҳо, ки мешумурданд4, бипурс».

114. Гӯяд: «Агар огоҳӣ доштед, медонистед, ки ҷуз андаке назистаед.

115. Оё пиндоштед, ки шуморо беҳуда офаридаем ва шумо ба назди Мо бозгардонида намешавед?»

116. Пас бартар аст, Худои якто, он фармонравои ростин. Ҳеҷ Худое барҳақ ҷуз ӯ нест! Парвардигори Арши гиромиқадр аст.

117. Он кас, ки ҷуз Худои якто худои дигареро мехонад, ки ба ҳаққонияташ ҳеҷ бурҳоне надорад, ҳаройна, ҳисобаш назди Парвардигораш хоҳад буд. Албатта, кофирон наҷот намеёбанд.

118. Ва бигӯ: «Эй Парвардигори ман, биёмурзу раҳмат кун ва Ту беҳтарини раҳматкунандагон ҳастӣ!»

Сураи Нур1

(Рушноӣ)

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!

1. Сураест, ки онро нозил кардаем ва воҷибаш сохтаем ва дар он оёте равшан фиристодаем, бошад, ки панд гиред.

2.Зану марди зинокорро ҳар якро сад зарба бизанед. Ва агар ба Худову рӯзи қиёмат имон доред, мабод, ки дар ҳукми Худо нисбат ба он ду раҳмдил гардед. Ва бояд, ки ба ҳангоми шиканҷа карданашон гурӯҳе аз мӯъминон ҳозир бошанд.

3.Марди зинокор ҷуз зани зинокор ё мушрикро намегирад ва зани зинокорро ҷуз марди зинокор ё мушрик намегирад. Ва ин бар мӯъминон ҳаром шудааст.

4.Касонеро, ки занони покро ба зино мутаҳҳам мекунанд ва чаҳор шоҳид намеоваранд, ҳаштод зарба бизанед ва аз он пас ҳаргиз шаҳодаташонро напазиред, ки мардуме фосиқанд.

5.Ғайри касоне, ки баъд аз он тавба кунанд ва ба салоҳ оянд. Зеро Худо омурзандаву меҳрубон аст!

6.Ва касоне, ки занони худро ба зино мутаҳҳам мекунанд ва шоҳиде ҷуз худ надоранд, ҳар як аз онҳоро чаҳор бор шаҳодат аст ба номи Худо, ки ҳаройна, аз ростгӯён аст2.

7.Ва бори панҷум бигӯяд, ки лаънати Худо бар ӯ бод, агар аз дурӯғгӯён бошад.

8.Ва агар он зан чаҳор бор ба Худо савганд хӯрад, ки он мард дурӯғ мегӯяд, ҷазо аз ӯ бардошта мешавад.

9.Ва бори панҷум бигӯяд, ки хашми Худо бар ӯ (бар зан) бод, агар мард аз ростгӯён бошад.

10.Чӣ мешуд, агар фазлу раҳмате, ки Худо бар шумо арзонӣ доштааст, намебуд (ҳаройна, нобуд мешудед)? Ва ҳаройна, Худо тавбапазиру ҳаким аст.

11.Касоне, ки он дурӯғи бузургро сохтаанд, гурӯҳе аз шумоянд. Мапиндоред, ки шуморо дар он шарре бувад. Балки, хайри шумо дар он бувад. Ҳар марде аз онҳо ба он андозаи гуноҳ, ки кардааст, ба ҷазо расад ва аз миёни онҳо, он ки бештарини ин бӯҳтонро ба ӯҳда дорад ба азобе бузург гирифтор меояд1.

12.Чаро ҳангоме ки он бӯҳтонро шунидед, мардону занони мӯъмин ба худ гумони нек набурданд ва нагуфтанд, ки ин тӯҳмате ошкор аст?

13.Чаро чаҳор шоҳид бар даъвои худ наёварданд? Пас агар шоҳидоне наёвардаанд, дар назди Худо аз зумраи дурӯғгӯёнанд.

14.Агар фазлу раҳмати Худо дар дунёву охират намебуд, ба сазои он суханон, ки мегуфтед, шуморо, ҳатман, азобе бузург дармерасид.

15.Он гоҳ, ки он суханро аз даҳони якдигар мегирифтед ва чизе бар забон мерондед, ки дар бораи он ҳеҷ намедонистед ва мепиндоштед, ки коре хурд аст ва ҳол он ки дар назди Худо коре бузург буд.

16.Чаро он гоҳ, ки сухан шунидед, нагуфтед: «Моро нашояд, ки онро бозгӯем, Парвардигоро, Ту покӣ, ин тӯҳмате бузург аст?»

17.Худо шуморо панд медиҳад, ки агар аз мӯъминон ҳастед, бори дигар гирди чунон коре магардед.

18.Худо оётро барои шумо баён мекунад ва Худо донову ҳаким аст!

19.Барои касоне, ки дӯст доранд дар бораи мӯъминон тӯҳмати зино паҳн шавад, ҳаройна, дар дунёву охират азобе дардовар муҳайёст. Худо медонад ва шумо намедонед!

20.Агар фазл ва раҳмати илоҳӣ шомили ҳоли шумо намешуд ва агар Худованд (нисбат ба шумо) меҳру муҳаббат намедошт (ончунон муҷозоти бузург ва камаршикане дар баробари тӯҳмати зино ба уммул мӯъминин бароятон дар дунё таъйин мекард, ки зиндагиатонро табоҳ мекард).

21.Эй касоне, ки имон овардаед, пой ба ҷои пои шайтон магузоред. Ва ҳар кӣ пой ба ҷои пои шайтон гузорад, бидонад, ки ӯ ба фаҳшову мункар (корҳои бад) фармон медиҳад. Ва агар фазлу раҳмате, ки Худо бар шумо арзонӣ доштааст, намебуд, ҳеҷ як аз шумо ҳаргиз рӯи покӣ намедид. Лекин ҳаройна, Худо ҳар касро, ки бихоҳад, покиза месозад. Ва Худо шунавою доност!

22.Тавонгарон ва онон, ки кушоише дар кори онҳост, набояд савганд бихӯранд, ки ба хешовандону мискинон ва муҳоҷирон дар роҳи Худо чизе надиҳанд3. Бояд бибахшанду бибахшоянд. Оё намехоҳед, ки шуморо биёмурзанд? Ва Худост омурзандаи меҳрубон.

23.Касоне, ки бар занони покдоман ва бехабар аз зино ва мӯъмин тӯҳмати зино мезананд, ҳаройна, дар дунёву охират лаънат шудаанд ва барояшон азобест бузург.

24.Рӯзе, ки забонашон ва дастҳояшону пойҳояшон ба зиёнашон бар корҳое, ки мекардаанд, шаҳодат диҳанд.

25.Он рӯз, ки Худо ҷазояшонро ба тамомӣ бидиҳад ва бидонанд, ки ҳаройна, Худованд барҳақу ошкор аст.

26.Занони нопок барои мардони нопок ва мардони нопок барои занони нопок ва занони пок барои мардони пок ва мардони пок барои занони пок. Онҳо аз он чӣ дар бораашон мегӯянд, поканд. Омурзишу ризқи некӯ барои онҳост!

27.Эй касоне, ки имон овардаед, ба хонае ғайр аз хонаи худ, бе он ки иҷозат талабида ва бар сокинонаш салом карда бошед, дохил машавед. Ин барои шумо беҳтар аст, бошад, ки панд гиред.

3. Баъд аз тӯҳмат задан ба Оишаи Сиддиқа (р) Абубакри Сиддиқ (р) аз нафақа додан ба Мистаҳ, ки фақиру нодор ва аз ҷумлаи хешонаш буд, даст кашид, зеро Мистаҳ яке аз паҳнкунандагони ин тӯҳмати носазо буд. Баъд аз нузули ин оят Абубакр (р) дубора ба Мистаҳ нафақа муқаррар кард. Ин аст саховатмандии Абубакри Сиддиқ (р) дар муқобили шахсе, ки тӯҳмат задааст ба уммул мӯъминин духтари покдоманаш Оишаи Сиддиқа (р).

28.Ва агар дар хона касеро наёфтед, дохил машавед, то шуморо рухсат диҳанд. Ва агар гӯянд: «Бозгардед», бозгардед, ин бароятон покизатар аст. Ва Худо ба ҳар коре, ки мекунед, огоҳ аст.

29.Бар шумо гуноҳе нест, агар ба хонаҳои ғайримаскун, ки матоъе дар он доред, дохил шавед. Ҳар чиро ошкор созед ё пинҳон доред, Худо ба он огоҳ аст.

30.Ба мардони мӯъмин бигӯ, ки чашмони хеш фурӯ гиранд4 ва шармгоҳи худ нигаҳ доранд5. Ин барояшон покизатар аст. ҳаройна, Худо ба корҳое, ки мекунанд, огоҳ аст!

31.Ва ба занони мӯъмин бигӯ, ки чашмони хеш бибанданд ва шармгоҳи худ нигоҳ доранд ва зинатҳои худро ҷуз он миқдор, ки пайдост, ошкор накунанд ва миқнаъаҳои (рӯймолҳои) худро то гиребон фурӯ гузоранд ва зинатҳои худро ошкор накунанд, ҷуз барои шавҳари худ ё падари худ ё падари шавҳари худ ё писари худ ё писари шавҳари худ ё бародари худ ё писари бародари худ ё писари хоҳари худ ё занони ҳамдини худ ё бандагони ( ғулому канизони) худ ё мардони хидматгузори худ, ки рағбат ба зан надоранд ё кӯдаконе, ки аз шармгоҳи занон бехабаранд. Ва низ чунон пой бар замин назананд, то он зинат, ки пинҳон кардаанд, дониста шавад. Эй мӯъминон, ҳамагон ба даргоҳи Худо тавба кунед, бошад, ки растагор гардед.

32.Безанонатонро ва ғулому канизони худро, ки шоиста бошанд, ҳамсар диҳед. Агар бенаво бошанд, Худо ба карами худ тавонгарашон хоҳад сохт, ки Худо кушоишдиҳанда ва доност.

33.Онон, ки тавоноии заношӯӣ надоранд, бояд покдоманӣ пеша кунанд, то Худо аз карами хеш тавонгарашон гардонад. Ва аз бандагонатон онон, ки хоҳони бозхаридани хешанд, агар дар онҳо хайре ёфтед, бозхариданашонро бипазиред. Ва аз он мол, ки Худо ба шумо арзонӣ доштааст, ба онон бидиҳед. Ва канизони худро агар хоҳанд, ки парҳезгор бошанд, ба хотири сарвати дунявӣ ба зино водор макунед. Ҳар кас, ки ононро ба зино водорад, Худо барои он канизон, ки ба маҷбурӣ ба он кор водор гаштаанд, омурзандаву меҳрубон аст!

34.Ба таҳқиқ барои шумо оёте равшан ва достонҳое аз касоне, ки пеш аз шумо будаанд ва низ пандҳое барои парҳезгорон нозил кардем.

35.Худо нури осмонҳову замин аст. Масали нури ӯ чун чароғдонест, ки дар он чароғе бошад, он чароғ даруни шишае ва он шиша чун ситорае дурахшанда. Аз равғани дарахти пурбаракати зайтун, ки на ховарӣ асту на бохтарӣ, афрӯхта бошад. Равғанаш равшанӣ бахшад, ҳарчанд оташ ба он нарасида бошад. Нуре афзун бар нури дигар. Худо ҳар касро, ки бихоҳад, ба он нур роҳ менамояд ва барои мардум масалҳо меоварад. Зеро ба ҳар чизе огоҳ аст!

36.Он нур дар хонаҳоест, ки Худо рухсат дод арҷмандаш доранд ва номаш дар он ҷо ёд шавад ва ӯро ҳар бомдоду шабонгоҳ тасбеҳ гӯянд.

37.Мардоне, ки ҳеҷ тиҷорат ва хариду фурӯше аз ёди Худо ва намоз гузоридану закот додан бозашон надорад, аз рӯзе, ки дилҳову дидагон дигаргун мешаванд, ҳаросноканд.

38.То Худо ба некӯтар аз он чӣ кардаанд, ҷазояшон диҳад ва аз фазли худ бар он бияфзояд ва Худо ҳар киро хоҳад, беҳисоб рӯзӣ диҳад.

39.Аъмоли кофирон чун саробест дар биёбоне. Ташна обаш пиндорад ва чун ба он наздик шавад, ҳеҷ наёбад ва Худоро назди худ ёбад, пас ҷазои ӯро ба тамом бидиҳад. Ва Худо зуд ба ҳисобҳо мерасад!

40.Ё монанди торикиҳоест дар дарёи амиқ, ки мавҷаш фурӯ пӯшад ва бар болои он мавҷе дигар ва бар болояш абрест тира, торикиҳое бар болои якдигар, он тавр, ки агар дасти худ берун орад, онро натавонад дид. Ва он, ки Худо роҳашро ба ҳеҷ нуре равшан накарда бошад, ҳеҷ нуреро дар роҳи хеш наёбад!

41.Оё надидаӣ, ки ҳар чӣ дар осмонҳову замин аст ва низ мурғоне, ки дар парвозанд, тасбеҳгӯи Худо ҳастанд? Ҳама намозу тасбеҳи ӯро медонанд. Ва Худо ба ҳар коре, ки мекунанд, огоҳ аст!

42.Аз они Худост фармонравоии осмонҳову замин ва бозгашти ҳамагон назди ӯст.

43.Оё надидаӣ, ки Худо абрҳоеро ба оҳистагӣ меронад, он гоҳ онҳоро ба ҳам мепайвандад ва абре бузург падид меоварад ва боронро бинӣ, ки дар он ҷост, жола мефиристад ва ҳар киро хоҳад, бо он осеб мерасонад ва аз ҳар кӣ мехоҳад, бозаш медорад. Рӯшноии барқаш наздик бошад, ки дидагонро кӯр созад.

44.Худо шабу рӯзро мегардонад. Хирадмандонро дар ин ибратест.

45.Ва Худо ҳар ҷунбандаеро аз об биёфарид. Баъзе аз онҳо бар шикам мераванд ва баъзе бар ду по мераванд ва баъзе бар чаҳор по мераванд. Худо ҳар чӣ бихоҳад, меофаринад. ҳаройна, Худо бар ҳар коре тавоност!

46.Ба таҳқиқ оёте равшангар нозил кардаем ва Худо ҳар касро, ки бихоҳад, ба роҳи рост ҳидоят мекунад.

47.Ва мегӯянд: «Ба Худову паёмбараш имон овардаем ва итоъат мекунем». Пас аз он гурӯҳе аз онон бозмегарданд. Ва инҳо имон наёвардаанд.

48.Чун онҳоро ба Худову паёмбараш хонанд, то миёнашон ҳукм кунад, бинӣ, ки гурӯҳе рӯй мегардонанд.

49.Ва агар ҳақ бо онҳо бошад, меоянд ва ба ҳукм гардан мениҳанд.

50.Оё дар дилҳояшон маразест ё дар шак ҳастанд ё бими он доранд, ки Худову Паёмбараш бар онҳо ситам кунанд? Балки, онон худ ситампешагонанд!

51.Чун мӯъминонро ба Худову паёмбараш фаро хонанд, то миёнашон ҳукм кунад (Худо), суханашон ҷуз ин нест, ки мегӯянд: «Шунидем ва итоъат кардем», инҳо наҷотёфтагонанд.

52.Ва касоне, ки аз Худову Паёмбараш фармон мебаранд ва аз Худо метарсанд ва парҳезгорӣ мекунанд, наҷотёфтагонанд.

53.Ба Худо қасам хӯрданд, қасамҳои сахт, ки агар ба онҳо фармон диҳӣ, аз диёри худ берун раванд, Бигӯ: «Қасам махӯред, тоъате сазовор биёваред. Худо ба корҳое, ки мекунед, ҳаройна, (комилан) огоҳ аст!»

54.Бигӯ: «Ба Худо итоъат кунед ва ба паёмбар итоъат кунед. Пас агар рӯй гардонед, бар паёмбар анҷоми он чизе воҷиб аст, ки бар души вай ниҳода шудаст (таблиғи рисолат) ва бар шумо ҳам анҷоми чизе воҷиб аст, ки бар души шумо ниҳода шудааст (итоъати содиқона ва ибодати мухлисона). Ва агар ба ӯ итоъат кунед, ҳидоят ёбед. Ва бар паёмбар ҷуз таблиғи ошкор ҳеҷ нест».

55.Худо ба касоне аз шумо, ки имон овардаанд ва корҳое шоиста кардаанд, ваъда дод, ки дар рӯи замин ҷонишини дигаронашон кунад, ҳамчуноне мардумеро, ки пеш аз онҳо буданд, ҷонишини дигарон кард. Ва динашонро, ки худ барояшон писандида аст, устувор созад. Ва ваҳшаташонро ба эминӣ бадал кунад. Маро мепарастанд ва ҳеҷ чизеро бо Ман шарик намекунанд. Ва онҳо, ки аз ин пас ношукрӣ кунанд, нофармонанд.

56.Ва намоз бигузоред ва закот бидиҳед ва ба паёмбар итоъат кунед, то, ки бар шумо раҳмкарда шавад!

57.ҳаргиз, мапиндор, ки кофирон метавонанд дар ин сарзамин ба ҷое бигурезанд (аз азоби Худо). Ҷойгоҳашон ҷаҳаннам аст ва чӣ бад саранҷомест!

58.Эй касоне, ки имон овардаед, бояд ғуломони шумо ва онҳо, ки ҳанӯз ба балоғат нарасидаанд, дар се ҳангом аз шумо барои ворид шудан ба хона рухсат талабанд: пеш аз намози субҳ ва ҳангоми зӯҳр, ки либос аз тан берун мекунед ва баъд аз намози хуфтан. Ин се вақт, вақти хилвати шумост. Дар ғайри он се ҳангом шумо ва онҳо гуноҳе накардаед, агар бар якдигар бигзаред. Худо оётро инчунин барои шумо баён мекунад. Ва Худо донову ҳаким аст!

59.Ва чун кӯдакони шумо ба синни балоғат расиданд (дар ҳамаи вақтҳо барои даромадан ба маконе, ки падару модар дар он ҷо истироҳат мекунанд ва ё манзили махсусе, ки дар он ҷо зиндагонӣ мекунанд), бояд монанди касоне, ки зикрашон гузашт, рухсат талабанд. Худо оётро инчунин (равшан ва содда аҳкоми шариъати Худро) барои шумо баён мекунад (то музайян ба одоб ва ахлоқи исломӣ шавед). Ва Худо донову ҳаким аст (дар қонунгузорӣ барои бандагонаш)!

60.Пиразанон, ки (ба синну соли нозоӣ расидаанд ва бар асари пиронсолӣ ҷозибаи ҷинсиро комилан аз даст додаанд ва) дигар умеди шавҳар карданашон нест, бе он ки зинатҳои худро ошкор кунанд, агар чодари хеш биниҳанд (ва бо либосҳои маъмулӣ бо дигарон муъошират кунанд), муртакиби гуноҳе нашудаанд (чунки ба иллати фартут будан ва куҳансол шудан, ҳамчун духтарони ноболиғ гаштаанд). Ва худдорӣ кардан барояшон беҳтар аст ва Худо шунавою доност!

61.Бар нобино ҳараҷе (гуноҳе) нест ва бар ланг гуноҳе нест ва бар бемор гуноҳе нест. Ва бар шумо гуноҳе нест, агар аз хонаи худ ё хонаи падаратон ё хонаи модаратон ё хонаи бародаратон ё хонаи хоҳаратон ё хонаи амакатон ё хонаи аммаатон ё хонаи тағоятон ё хонаи холаатон ё хонае, ки калидҳои он назди шумост ё хонаи дӯстатон чизе бихӯред. Ва гуноҳе муртакиб нашудаед, агар бо ҳам бихӯред ё ҷудо- ҷудо. Ва чун ба хонае дохил шавед, бар якдигар салом кунед. Ин таҳиятест муборак ва покиза аз ҷониби Худо. Худо оётро барои шумо инчунин баён мекунад, бошад, ки оқилона биандешед!

62.Мӯъминон касоне ҳастанд, ки ба Худову паёмбараш имон овардаанд ва чун бо паёмбар дар коре якҷоя бошанд, то аз ӯ рухсат наталабидаанд, набояд бираванд. Онон, ки аз ту рухсат металабанд, ҳаройна, касоне ҳастанд, ки ба Худову паёмбараш имон овардаанд. Пас, ҳангоме ки аз ту барои баъзе аз корҳояшон рухсат хостанд, бар ҳар як аз онон, ки хоҳӣ, рухсат бидеҳ ва барояшон аз Худо омурзиш бихоҳ, ки Худо бахшояндаву меҳрубон аст!

63.(Эй мӯъминон) он чунон ки якдигарро садо мекунед (барои иҷтимоъ ва ширкат дар корҳои муҳим), паёмбарро садо макунед (чунки фармонаш фармони Худо ва даъваташ даъвати Парвардигор аст). Худо медонад чӣ касоне аз шумо дар паноҳи дигаре худро пинҳон месозанд (то паёмбар онҳоро набинад ва аз гурехтани онҳо напурсад ва кореро ба онҳо ҳавола накунад) ва оҳиста - оҳиста берун мераванд. Онон, ки аз фармони ӯ сарпечӣ мекунанд, бояд битарсанд, ки мабодо ба онҳо фитнае ё азобе дардовар (дар баробари исёне, ки меварзанд) бирасад (мисли қаҳтӣ, зилзила ва дигар мусибатҳои дунявӣ ва ё ин ки мисли дӯзах ва дигар шиканҷаҳои ухравӣ)!

64.Огоҳ бошед, ҳаройна, аз они Худост ҳар чӣ дар осмонҳову замин аст. Медонад, ки шумо бар чӣ коред. Ва он рӯз, ки ба сӯйи ӯ бозгардонда шаванд, ононро аз корҳое, ки кардаанд, огоҳ месозад. Ва Худо бар ҳар чизе доност!

Сураи ФУРҚОН1

Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!

1.Бузургу боазамат аст, он ки ин Фурқонро (яъне, ҷудосозандаи ҳақ аз ботилро) бар бандаи Худ (Муҳаммад) нозил кард, то ҷаҳониёнро (ба воситаи он) бимдиҳандае бошад (ва даъвати қуръонро ба гӯши онҳо бирасонад).

2.Он кас, ки аз они ӯст фармонравоии осмонҳову замин ва фарзанде (барои Худ) нагирифтааст ва ӯро (дар ҳукуммат ва моликият) шарике дар фармонравоӣ нест ва ҳар чизро биёфаридааст ва онро ба андоза офаридааст.

3.Ғайри ӯ худоёне дигар гирифтанд, ки ҳеҷ чиз намеофаринанд ва худ махлуқанд. На молики зиён ва на суди худ ҳастанд ва молики маргу зиндагӣ ва растохез нестанд.

4.Ва кофирон гуфтанд, ки ин ҷуз дурӯғе, ки худ бофтааст2ва гурӯҳе дигар ӯро бар он ёрӣ додаанд, ҳеҷ нест. Ҳаққо, он чӣ мегӯянд, ситаму ботил аст.

5.Ва гуфтанд: «Ин афсонаҳои пешиниён аст, ки ҳар субҳу шом бар ӯ имло мешавад ва ӯ менависадаш».

6.Бигӯ: «Ин китобро касе нозил кардааст, ки ниҳони осмонҳову заминро медонад. ҳаройна, ӯ омурзандаву меҳрубон аст!»

7.Гуфтанд: «Чист ин паёмбарро, ки ғизо мехӯрад ва дар бозорҳо роҳ меравад? Чаро фариштае бар ӯ фурӯд намеояд, то бо ӯ бимдиҳанда бошад?

8.Чаро аз осмон ганҷе барояш афканда нашавад? Чаро ӯро боғе нест, ки аз он бихӯрад?» Ва ситамкорон гуфтанд: «Шумо аз марди ҷодушудае пайравӣ мекунед!»

9.Бингар, ки чӣ гуна бароят достонҳо меоваранд. Гумроҳ шудаанд ва тавони роҳ ёфтанашон нест!

10.Бузургу бузургвор аст он кас, ки агар хоҳад, беҳтар аз он ба ту арзонӣ дорад, боғҳое, ки дар онҳо наҳрҳо ҷорӣ бошад ва бароят қасрҳо падид оварад.

11.Балки инҳо қиёматро дурӯғ ҳисобанд. Ва барои касоне, ки қиёматро дурӯғ ҳисобанд, оташи сӯзон омода кардаем,

12.ки чун аз роҳи дур бубинадашон (дӯзах кофиронро), ҷӯшу хурӯшашро бишнаванд.

13.Ва чун дастҳо бар гардан баста дар тангное аз он афтанд, ба дуъо марги хеш мехоҳанд.

14.Имрӯз на як бор марги хеш хоҳед, марги хеш фаровон хоҳед!

15.Бигӯ: «Оё ин беҳтар аст ё он биҳишти ҷовидон, ки ба парҳезгорон ваъда шудааст, ки подошу саранҷоми онон хоҳад буд?»

16.То абад ҳар чӣ бихоҳанд, дар он ҷо ҳаст. Ваъдаест, ки анҷом додани он аз Парвардигорат хоста омадааст.

17.Рӯзе, ки ононро бо чизҳое, ки ғайри Худои якто мепарастиданд, ба маҳшар гирд оварад ва сипас пурсад: «Оё шумо ин бандагони Маро гумроҳ мекардед ё онҳо худ роҳро гум карда буданд?»

18.Гӯянд: «Покӣ Ту! Моро сазовор набудааст, ки ҷуз ту касеро ба ёрӣ гирем. Валекин, Ту худ онҳо ва падаронашонро бархурдор сохтӣ, чунон ки ёди Туро фаромӯш карданд ва мардуме шуданд ба ҳалокат афтода.

19.Инҳо он чиро мегуфтед, дурӯғ мехонданд ва акнун натавонед азоберо аз худ дур созед ё хештанро ёрӣ диҳед. Ва ҳар кас аз шумо, ки ситам кунад, азобе бузургаш мечашонем.

20.Пеш аз ту паёмбароне фиристодаем, ки таъом мехӯрданд ва дар бозорҳо роҳ мерафтанд. Ва шуморо василаи озмоиши якдигар қарор додем. Оё сабр тавонед кард? Ва Парвардигори ту биност.

21.Касоне, ки ба дидори Мо умед надоранд, гуфтанд: «Чаро фариштагон бар мо нозил намешаванд? Ё чаро Парвардигори худро намебинем?» Ба ростӣ, ки худро бузург шумурданд ва саркашӣ карданд, саркашие бузург.

22.Рӯзе, ки фариштагонро бубинанд, дар он рӯз гунаҳкоронро ҳеҷ муждае надиҳанд ва ба онҳо гӯянд: «Мужда бар шумо ҳаром аст!»

23.Ва ба аъмоле, ки кардаанд, пардозем ва ҳамаро чун зарраҳои хок (ғубор) барбод диҳем.

24.Аҳли биҳишт дар ин рӯз дар беҳтарин ҷойгоҳ ва беҳтарин макон барои оромиш ҳастанд.

25.Рӯзе, ки осмон бо абрҳо мешикофад ва фариштагон бар замин фиристода шаванд,

26.Фармонравоӣ дар он рӯз, ба ростӣ, аз они Худои раҳмон аст. Ва барои кофирон рӯзе душвор хоҳад буд.

27.Рӯзе, ки кофир дастони худро ба дандон газад ва гӯяд: «Эй кош, роҳеро, ки расул дар пеш гирифта буд, дар пеш гирифта будам.

28.Вой бар ман, кош фалонро дӯст намегирифтам;

29.бо он ки Қуръон барои ман нозил шуда буд, маро аз пайравиаш бозмедошт. Ва ин шайтон ҳамвора одамиро танҳо (хору залил) мегузорад.

30.Паёмбар гуфт: «Эй Парвардигори ман, қавми ман тарки Қуръон гуфтанд!»

31.Инчунин ҳар паёмбареро аз миёни кофирон душмане падид овардем. Ва Парвардигори ту барои роҳнамоиву ёрии ту кофист!

32.Кофирон гуфтанд: «Чаро ин Қуръон якбора бар ӯ нозил намешавад?». Барои он аст, ки дили туро ба он нерӯмандӣ диҳем ва онро ба оҳистагиву тартиб фурӯ хонем.

33.Ҳеҷ масале барои ту наёваранд, магар он, ки посухашро ба ростӣ ва некӯтарин баён биёварем.

34.Касонеро, ки бар рӯй мекашанду дар ҷаҳаннам гирд меоваранд, ба ҷойгоҳ бадтару ба роҳ гумгаштатаранд.

35.Ба Мӯсо китоб додем ва бародараш Ҳорунро мададгораш сохтем.

36.Ва гуфтем: «Назди мардуме, ки оёти Моро дурӯғ баровардаанд, биравед». Ва он қавмро ба сахтӣ ҳалок кардем.

37.Қавми Нӯҳро, чун паёмбаронро дурӯғгӯ шумурдаанд, ғарқ кардем ва онҳоро барои мардум ибрате сохтем. Ва барои ситамгорон азобе дардовар омода кардем

38.ва Одро ва Самудро ва асҳоби Рассро3 ва наслҳои бисёреро, ки миёни онҳо буданд.

39.Ва барои ҳама мисолҳое овардем ва ҳамаро несту нобуд сохтем.

40.Ва бар ободӣ ва шаҳре, ки бар он борони азоб боронида будем, гузар мекарданд. Оё ононро намедиданд? Оре, ба қиёмат умед надоштанд.

Не нашли, что искали? Воспользуйтесь поиском по сайту: